‘Zet je schrap: ik heb borstkanker.’ Een maand geleden flapt Linda (53) het er meteen uit. Net na het automatische klinken ‘op ons’. Ik neen nog een slokje maar het smaakt wrang.
In mijn hoofd gonst het: ‘FCK die statistieken! 1 op 9 vrouwen krijgt borstkanker. Dat klopt in mijn leefwereld helemaal niet meer. Dit jaar tel ik 3 vrouwen, tussen 50 en 55, die het SHIT-verdict kregen.
‘Jij ook zo’n kut ALIEN!’
Linda krijgt de slappe lach. ‘ALIEN, ja, dat vind ik een goeie.’
In mijn hoofd gaat het verder: ‘Hoe kan dan nu. Drie vrouwen in mijn nabije kring kregen dit kak-verdict. Drie keer borstkanker. Drie keer andere groottes, andere verhalen, andere ziekenhuizen, andere behandelingen, andere gevolgen. Is dat allemaal nog ‘normaal’. Ach, wat is ‘normaal’ ? FCK FCK FCK.’
Linda ziet mijn machteloosheid maar gelukkig kennen we elkaar. Ze gaat verder. ‘De tumor is 7 mm en binnen een weekje wordt dat spel eruit gehaald. Ook die lymfeklieren of whatever in mijn oksels. Daar ga ik nog het meest last van hebben volgens de dokter… ‘ Ze blijft nog even door ratelen en geeft me technische informatie. ‘Sorry dat ik dat hier zo tussen de chips en het drankje op tafel gooi hé…’
Nu krijg ik de slappe lach. Ontlading. Pure ontlading.
‘Ik moet maar 3 dagen in ‘t ziekenhuis. Geen chemo. Wel bestraling. Dus, als alles goed zit – EN IK GA DAARVAN UIT – kan ik snel terug aan het werk. Gelukkig maar. Want 50 mét kanker is niet zo’n goede deal voor je werkgever.’
‘Hm, zo snel aan het werk. Ben je nu niet té optimistisch?’
Dan zegt ze stil: ‘Als ik dat optimisme niet heb, zink ik weg. En wat bereik ik daar nu mee hé. Soit, ik ga niet dood! En voorlopig ben ik dat niet van plan.’
‘Kom, ‘ glimlacht ze, ‘laten we het nu over échte problemen hebben. Wat denk je van deze laatste aankoop…’ en ze laat me een heel mooie mandala zien. Je weet wel, zo’n inkleurboek voor volwassenen.
Ik respecter haar hint en we kletsen en kwebbelen op onze manier verder.
Een weekje later wordt ze volgens plan geopereerd.
Drie weken na haar operatie zitten we op een leuk adresje in Brussel. Buiten. Opnieuw aan de bubbels. Dit keer smaakt het drankje HEERLIJK.
We klinken ‘op ons’ en op een goede gezondheid én op het lotje dat haar zo gunstig is. ’ Ik besef heel goed dat ik er snel bij was en dat ik tot die happy few groep behoor die gezwind door die hele shit fietst.
Linda is single, heeft geen kinderen en haar familie woont té ver om snel langs te komen of eventjes binnen te springen. Haar vangnet zijn haar vriendinnen. En precies daar knelt haar grootste zorg. De reacties waren niet allemaal ondersteunend en positief. Daar schrok ze van.
Een vriendin die ze ruim 30 jaar kent, liet haar vallen. Zomaar. Boenk.
‘Die ‘vriendin’ verwijt me dat ik té positief ben. Ik zou – volgens haar – moe en compleet uitgeteld en in de put in de zetel moeten liggen. ‘Jouw klap gaat nog komen’, zegt ze bijna dreigend. Hm. Ik heb nu alle krachten nodig om zo’n mep te incasseren en te parkeren. Ik heb geen nood aan ‘vriendinnen’ die hun scenario hebben uitgeschreven en waar ik vanaf wijk. Komaan zeg…’
Linda’s advies is simpel. ‘Laat het aan je zieke vriend(in) over hoe hij of zij zich zou moeten voelen! Maak er ajb geen patiënte van. Het enige wat werkt, is als jij je sterk houdt. Laat hem/haar op je leunen. Loop langs, zeg weinig of vertel veel ;-), maar vooral:
HEB GEEN SCHRIK VAN JE VRIENDIN OF VRIEND DIE KANKER KRIJGT/HEEFT!
Een sms’te, mailtje, whatapp,…. het helpt. Echt.
Loop langs. Al is het maar voor 5 minuutjes. Ze maken echt het verschil hoor. Neem een goed flesje champagne mee ! En blijf klinken op elkaars vriendschap!
Meer moet dat niet zijn. Een blij en vertrouwd gezicht kan verdomd zoveel deugd doen. Ga niet zelf beginnen te dramatiseren of erger, kom niet met statistieken af of ‘je-hebt-van-horen-vertellen…’ Daar heb je geen boodschap aan.
Dan schotelt de chef ons een heerlijke pasta voor en laten we ons die verdomd hard smaken. ‘En nu tijd voor échte problemen’, knipoogt Linda.
* Linda is een fictieve naam en werd om privé -en professionele redenen gekozen.
ann@wifty.be
1 Comments
Kristel
Allemaal héél herkenbaar. Helaas.