Daar sta je dan met al je politiek correct denken. Blank, zwart, bruin, geel, homo, lesbisch, katholiek, agnost, islam, boeddha… het moet allemaal kunnen. Tot je dochter met een bruinen-zonder-zon man voor je deur staat.
Als mama droom je redelijk conservatief over de toekomst van je kinderen. Moeders (ouders) die het tegendeel beweren, wil ik graag uitnodigen op de koffie want ik geloof ze niet helemaal.
Voor je dochters droom je van een man-uit-de-boekjes. Sixpack hoeft niet ;-). Maar voor de rest wens je hen een partner toe goed voorzien van muil en poten.
Een Vlaamsche jongen quoi. Een buitenlander mag ook. Gek genoeg reis je dan met je gedachten richting USA uit, Canada, IJsland, Griekenland, Spanje, Italië, Argentinië, Frankrijk,… weetjewel. Zelden neem je een ticket naar de Turkse rivièra, Tunesië of godbetert Marokko. Wie anders beweert, krijgt zelfs een gebakje bij de koffie.
Een aaibare, goed verdienende gast met een roepnaam genre Frank, Hans, Wim, Piet, Jef, Gert, Laurens, Ben, Pieter,…. maakt niet uit -denk ik sterk- als hij mijn dochter maar eert. Jaja.
Je zegt dat je het niet doet maar elke moeder, elke ouder, tekent een mooi en beschermd plaatje uit voor haar/zijn kinderen. Flink studeren, een mooie functie, sporten, intelligent, knap snoetje en lijf, och ja, doe er nog een onderscheiding bij of een specialisatie slash doctoraat, een vlotte babbel, liefst enkele vreemde talen op hun harde schijf, plezante vrienden en om het helemaal te doen kloppen een fijne partner, 2.3 kindjes, huisdier, huis … Zoiets?
Tot zover de theorie.
Zijn naam: Samir El Kha…
Roots: Marokko
Huidskleur: bruinen zonder zon
Een Vlaamse Marokkaan quoi.
Yep.
Ik hoor je nu denken: So what?! Hmmm, deze reactie had ik toch niet hoor toen ik het hoorde.
In mijn hoofd zie ik haar in een niqab rondlopen. Ik weet het <zucht> overdrijven kan ik als de beste.
Je zicht raakt plots getroebleerd en het wild kuisen van je brillenglazen helpt niet.
Je betrapt jezelf op deze enge visie en je bent beschaamd.
Dit gaat ooit fout lopen tussen hen … cultuur clash…. en zo gaat dat maar door in je hoofd.
Het beste tegengif? Haar content gezichtje! En zijn geduld.
Mijn dochter is slim en wijs genoeg om tijd te laten spreken.
Damn, zit ik zo shitty in elkaar dan…?
Zijn familie (ouders, 2 broers , 4 zussen) vormen een warme bende waar je stikjaloers op bent. De liefde voor elkaar spat er van af. Gastvrijheid, feesten,… daar kunnen we nog iets van leren.
Ambities, humor, hard werken, succes, … het klinkt -euhm- achterlijk normaal.
En ik… na de schaamte komt het plezier. Het plezier om het koppel bezig te zien. Het plezier ook om HUN toekomstplannen te horen en te kunnen mee kletsen.
Kleinkinderen? Hopelijk wel en ineens met een onbetaalbaar bruinen zonder zon tintje.
En ik, ik blijf oefenen op het vlot kunnen uitspreken van zijn familienaam. Aja.
Love rules!
ann@wifty.be
1 Comments
karin
Mooi en moedig om al die twijfels te delen op je blog.
Mag ik je geruststellen? Je eerste schrik en twijfel zijn doodnormaal, maar eens de kennismaking komt, zie je dat vooroordelen onterecht zijn.
We moeten eindelijk eens respect krijgen voor de ‘nieuwe Belgen’, mensen met een vreemde familienaam maar met competenties en veel moed. We kunnen ook veel van hen leren: ze hebben waarden die bij ons dreigen verloren te gaan, zoals respect voor ouderen, liefde voor de familie, samen feesten…
Ik weet een (klein) beetje waarover ik praat. Ik leerde Arabisch sprekende mensen kennen in het buitenland en hier (dankzij lessen Arabisch)en mijn zoon koos voor een Mediterrane schone met een vreemde naam. Mijn kleindochters zijn een schitterend product van twee culturen, en daar ben ik nog elke dag blij om!