Piet Teigeler is net 80 geworden, daarmee is hij onze oudste Wifty Guest! En daar zijn we fier op, want Piet is niet zomaar de eerste de beste. Hij heeft al een paar levens achter de rug als hoofdredacteur, barman, beatnik, content producer én auteur van 17 misdaadromans. Daarnaast is hij een aimabel medemens met veel gevoel voor humor. Een man naar ons hart dus, we lezen maar wat graag zijn kijk op de dingen des levens die hij ventileert vanuit Spanje. Feliz cumpleãnos Pedro!
Mirakels
Een keer heb ik de zee in vuur en vlam zien staan. Dat was in een heel oude zomer. Wij waren jong, een vriend had ons met zijn 2CV naar een pensionnetje in Vrouwenpolder gebracht. Wij hadden een slokje op, wij hadden aan tafel kennis gemaakt met een paar oudere dames die Duits spraken en wij maakten samen een wandelingetje na het eten.
Hoewel de maan geheel ontbrak, was het een lichte nacht. Ik herinner mij ook geen sterren, maar dat komt misschien omdat de zee (of is het daar nog Schelde?) alle aandacht opeiste. Het leek wel of er onder water een vulkaan was uitgebarsten, de golven gaven licht.
Wij trokken zonder iets te zeggen onze kleren uit en liepen het water in. Vloeibaar goud droop van onze armen en benen. Niemand zei iets, wij waren sprakeloos.
Een van de Duitse dames liet haar tranen de vrije loop. De andere keek alleen maar welwillend. Zij het een beetje ongemakkelijk. Zij was commissaris van politie in de stad Frankfurt; naakt baden was in de late jaren vijftig een serieus vergrijp.
Jaren later gingen wij naar een bruiloft in de Italiaanse Cinque Terrae. Heel wat jaren later, hoewel het kind dat uit dat huwelijk werd geboren nu ook al moeder is.
Ik vrees dat wij weer een glaasje op hadden, maar dat maakte de vuurvliegjes niet minder echt die om ons heen zwermden en die je kon pakken, waarna ze verder gloeiden in de holte van je hand. Dat allemaal onder een oogverblindende sterrenhemel.
En dan was er de nachttrein van Cuzco naar het Titicacameer en de volle maan die opkwam en bleef opkomen met de snelheid van een ontsnapte luchtballon. Dat was gegarandeerd geen hallucinatie, want wij waren bloednuchter en de laatste slok cocathee hadden wij in Machu Picchu al gehad, dagen eerder.
Sindsdien is er natuurlijk de lichtpollutie. Ik las van de week in de krant dat, in Het Vrije Westen, bijna niemand nog weet hoe de Melkweg er uitziet.
Ik ken hem ook alleen maar van foto’s. Maar ik wil dringend naar een plek waar ik hem kan zien. Ik heb de Mona Liza gezien en de Dulle Griet en de eerste pornofilm in 3D en de Melkweg zou ik dan niet kennen?
Ga toch weg!
Piet
helene@wifty.be
2 Comments
Jan Nackaerts
zalig verhaal al was ik een brave, in licht gewijzigde versie ook beleefd Piet gefeliciteerd met je 80 het geeft me moed voor de komende 8 jaren
ellen van praet
Dag Piet
Nog geen 80 maar 50 en dat mag, hoop ik, ook al tellen. Mag ik bij deze lijst van eeuwige verwondering het volgende toevoegen.
Samen liggen in het zachte, kriebelende gras genietend van het voorbijglijdende wolkenveld.
Dus lieve Piet, mocht de melkweg niet meteen zichtbaar zijn, dan zijn de wolken dat wel. Leg je neer in dat veld van creatieve mogelijkheden en zie hoe het leven telkens en opnieuw meer kleur en vorm krijgt.
Warme groet van Ellen