Christine (54): “De vrouw die fris, fruitig en fluitend de mammobiel instapt, die wil ik tegenkomen. Het is zover. Met de oproepingsbrief brandend in mijn handtas maak ik me klaar.”

De datum voor het legitieme pletwerk staat met fluoroze omcirkeld in mijn agenda. Zelden zo nerveus als deze keer. Het nieuwe jaar is nog zo pril en heb bij twee kisten gestaan van twee knappe vrouwen die hun K-strijd hebben verloren. Veel te vroeg. Veel te jong.

Ach, laat ik te voet gaan. Bewegen is trouwens hét 2017 buzz-woord.

De weg gaat lichtjes naar beneden. Eens zo makkelijk. Het weer is grijs, kil en het miezert. Ook dat nog.

Ondertussen denk ik aan D die recent haar moedige strijd heeft verloren.

” Ik denk aan
T en I en M
die op hun manier
vechten
en ik vloek. Hard

De vloek rochelt van heel diep naar boven ‘Godverdemiljaardenondedju’ en passeer net een kerk. Ik zie er meteen de humor van in maar ik betwijfel of de CEO van dit instituut mee is… HIJ levert de laatste jaren pover werk.

Bij het indraaien van de straat huppelen twee meisjes voor me. Ze laten me passeren. Ik geniet van hun gegiechel en blije gezichtjes. Bij hen is er geen TIJD. Ik schat ze 8. Prachtig. Zo zorgeloos, pure onschuld, zuivere pareltjes.

De mammobiel. Hij staat op de parking, net voor het schooltje. Mijn hartslag piekt en ik adem diep.

‘DUWEN’ staat op de glazen deur. Opnieuw treft me de stilte. Elke vrouw die er wacht kijkt zonder te zien. Wit om de neus. Iedereen verdwijnt om beurt in het smalle kleedhokje. Dan mag ik. ‘Boven vrij maken’ luidt de instructie en ‘ook laarsjes uittrekken ajb.’

Met ontblote borsten schuif je voor DE MACHINE. De verpleegster overloopt de 3 vragen. Op alles kan ik NEEN antwoorden.
– is er kanker in de familie: neen
– neemt u de pil of hormonen: neen
– hebt u een heelkundige ingreep ondergaan of iemand in de familie: neen

Vervolgens krijgen de borsten de stevige mammografie-behandeling. (Heel stout denk ik: moest de fwieter van de mannen zo’n behandeling krijgen, er was heel snel een andere machine uitgezonden!).

Op alle mogelijke manieren worden de borsten aangepakt: pletten, trekken, duwen, nog eens goed leggen… De verpleegster blijft graaien en draaien en stretchen tot borst 1 goed ligt. Schouders en hoofd moet je in meest geforceerde houding houden. De arm zweeft ergens.

” Hoe beter en mooier
de borst
geplet zit,
hoe scherper
de foto!

Och, denk ik, deze vrouw mag op alle mogelijke manieren ‘pletten’. Ajb.

Ze bestudeert na élke take de foto. 2 borsten. 4 foto’s. Twee x van boven en twee x langszij. Bij de laatste take staart ze iets langer naar de computer. Ze neemt haar onderlip vast. WAT!? Mijn hart zit ineens in mijn keel. Ik hou mijn adem in. Dan zegt ze kordaat ‘goed mevrouw, alles ziet er zuiver uit! U hoeft niet te wachten. U mag naar huis. ‘

Ik wil ze kussen en spring snel het hokje weer in en in mijn kleren. Muts op. Handschoenen aan. Ik knik tegen iedereen goedendag en sta weer buiten.

” Dankjewel
fluister ik
het universum in.

Verbeeld ik het me nu maar zie ik eventjes de zon? En een gouden randje rond dat ene wolkje?

Ik stap iets rustiger naar huis en mijn gedachten dwalen af. In mijn jaszak zit de smartphone met dat allerlaatste berichtje van D: ‘… Er bestaan nog wonderen in de wereld. Als je maar blijft geloven hé…’

Begin februari heeft zij nog dat ene weekendje weg gehaald…

Dus ja, ik ben blij dat er zoiets als een mammobiel bestaat en dat onze gezondheidszorg probeert borstkanker snel en accuraat op te sporen. Maar blijf alert en onderzoek je regelmatig zelf. Bij twijfel altijd naar je huisarts en/of specialist gaan. En zelfs al vinden zij op het eerste zicht niets maar JIJ voelt dat er toch iets mis zit, BLIJF insisteren op diepgaander onderzoek.”