Een paar dagen geleden zat ik met een vriendin onder een parasol in de branding, we zochten afkoeling en lieten de golven over ons heen rollen. Met als resultaat een bikinibroekje vol zand. “Maar alles beter dan zonder bikinibroekje!” grapten we.

En hopla, mijn gedachten maakten een sprongetje naar Anne. Ik leerde Anne zo’n 10 jaar geleden kennen toen ik haar uitnodigde om mee te werken aan een reportage over nudisme. Dat deed ze met veel plezier want er waren veel te veel misverstanden over nudisme. 

Zou zij naakt in de branding zitten? Zou ze nog altijd nudist zijn? Vroeg ik me af. 

Daar wilde ik het fijne van weten, dus belde ik haar ’s avonds voor een update. Of ze nog altijd nudist is?

Anne (55): “Jawel Hélène, ik ben nog altijd nudist, al hoor ik veel liever naturist. Als je voor de juiste redenen naturist bent dan is dat voor het leven. Het is geen bevlieging, het komt van diep.

Naakt rondlopen is het afgooien van alles wat artificieel is, een soort van rebellie tegen de opdringerige maatschappij. We zijn zo aan regels en wetten gebonden, ik vind het heerlijk om alles achter te laten en één te worden met de natuur.

Ik voel me dan heel nederig maar tegelijkertijd ook heel sterk. Want ik hoef me geen zorgen te maken over het feit of mijn lichaam al dan niet bikini-klaar is, of mijn bikini wel modieus genoeg is… Ik zie de stress bij vrouwen over hoe hun lichaam op de mooiste manier in te pakken. Ik kan alleen maar getuigen hoe fijn het voelt om je lichaam uit te pakken, vrij te laten. Maar het is vooral een uiting van respect tegenover de natuur, tegenover elkaar.

Mijn man en ik gaan al jaren naar de mooiste naturistenstranden in Europa. Het is er prachtig in alle eenvoud. We hebben veel vrienden naturisten. Het is niet zo dat we dat naturisme doortrekken tot thuis aan tafel als we bij elkaar op bezoek gaan. Het is echt in combinatie met de natuur. Thuis lopen mijn man en ik wel regelmatig naakt rond, we wonen op het platteland en onze tuin is goed afgeschermd, we storen niemand. Onze kinderen namen we vroeger mee naar naturistenstranden, zij vonden het ook heerlijk om in hun blootje te spelen. Vanaf hun puberteit zijn we een paar jaar gewoon gaan kamperen, met kleren aan hahaha. Dat hadden we goed met hen besproken, we wilden onze keuze niet opdringen. En ze voelden zich comfortabeler in een omgeving met kleren, daar heb ik alle begrip voor. Nu zijn ze alledrie het huis uit en geen van hen is naturist. Dat heeft ook te maken met hun partner die het niet ziet zitten. Wat begrijpelijk is, ik ben ook pas naakt gaan lopen na mijn laatste bevalling. Ik had 3 kinderen gebaard en dat had zijn sporen nagelaten. Ik wilde me geen zorgen maken over mijn striemen, mijn buikje, mijn borsten en het was mijn manier om mijn naaktheid volledig te aanvaarden. Ik had een enorme behoefte om één met de natuur te zijn, ver weg van alle commerciële drukte. En mijn man ging mee en zag dat het werkte. Ik voelde me helemaal goed in mijn vel.

Ja, er zijn nudistenkampen waar alles kan, waar de focus op seks ligt, maar daar wil ik geen woorden aan vuil maken. Iedereen is vrij om te doen en te laten wat hij wil.  

Zolang onze gezondheid het toelaat zullen we naturist blijven. “Naturist tot in de kist!” lachen we weleens. Je wordt naakt geboren, ik zou het liefst naakt sterven en naakt begraven worden.”

Anne’s Advies: “Het is nooit te laat om naturist te worden. Als 50 worden dan toch zo bevrijdend is, dan kan ik jullie alleen maar aanraden om het eens te proberen. Alle zorgen over je ouder wordende lichaam verdwijnen. Het is heerlijk om je één met de natuur te voelen en te beseffen dat het helemaal niet erg is om niet te beantwoorden aan de door de maatschappij opgelegde schoonheidsnormen. Laat je lichaam vrij, laat je geest vrij!”