Helen en Katoo zijn er het hart van in. Dat je je dood kan tekenen, dat stond niet in hun cursus…

 

Ik wandel door de regen naar huis na een meeting in het mooie Huis Happaert over onze volgende TEDxWomen@Flanders op 28 mei.

Het thema voor die volgende TEDxWomen is MOMENTUM, de sociale dynamiek rond een beslissend ogenblik. Een moment waarop het belangrijk lijkt door te zetten of iets te gaan doen.

Hoe toepasselijk.

Het brainstormen ging moeilijk, we zijn geschokt en verdrietig door de verschrikkelijke slachtpartij bij Charlie Hebdo, onze gedachten zijn elders.

Dat we op 28 mei zeker en vast een thema wijden aan de gevolgen van die vreselijke 7 januari, zoveel is zeker.

De sociale dynamiek is volop bezig. Iedereen geniet van de vrijheid van meningsuiting om te reageren. Ik praat erover met mijn vrienden, collega’s, met mijn broer… We werken al zo’n 30 jaar op redacties waar cartoonisten en illustratoren een belangrijk deel van uit maken. Hoe fijn is het om samen te werken rond de actualiteit. Verhalen vertellen, van heel serieus tot veel humor en sarcasme.

Het begon met Hara Kiri – Journal bête & méchant – en dan volgde Charlie Hebdo, ik ben fan van het eerste uur. Ik was 17 jaar en Hara Kiri en L’ Echo des savanes lagen naast mijn bed. Ik zat op de kunsthumaniora en het stond vast: ik zou cartoonist worden. Dat dankzij Hara Kiri, Gotlib, Wolinski en professeur Choron :-). Ik heb heel veel cartoons getekend maar professioneel is het enigszins anders uitgedraaid. Dat ik als art-director veel met cartoonisten en illustrators mocht werken was een cadeau. 

Dagboek pagina met illustratie uit Hara-Kiri mensuel.
Klik op foto om te vergroten.

In mijn dagboek vond ik deze pagina terug uit 1983 – met een cartoon uit Hara Kiri mensuel – waar ik deze tekst boven schreef:

“Als ik het allemaal opnieuw zou kunnen doen, dan zou ik alles hetzelfde doen, behalve één ding: ik zou harder schreeuwen, langer zingen en véél meer dansen…”

“EN VEEL MEER TEKENEN EN NOG MEER LACHEN!” voeg ik daar vandaag aan toe.

…

 

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOnderweg in de regen zie ik voor mij op het voetpad twee meisjes knuffelen.

“Zo lief dat jullie zijn voor elkaar. Mooi om te zien!” zeg ik als ik hen passeer.

Waarop er eentje al lachend reageert: “Ik ben maar een uurtje hier en dan wil ik mijn vrienden zien.“

Daar wil ik meer over weten. Helen (25) woont in London en werkt daar als illustrator (I kid you not). Haar ouders wonen in Nederland en als ze bij hen op bezoek gaat stopt ze onderweg even een uurtje in Antwerpen om vriendin Katoo (20) te zien en te knuffelen. Katoo studeert nog – grafische en digitale media – dezelfde opleiding die Helen volgde.

Ze zijn er allebei het hart van in. Dat je je dood kan tekenen, dat stond niet in hun cursus…

“Zo verschrikkelijk erg is dat, er zijn geen woorden voor.” zegt Helen. “Maar we mogen ons niet laten intimideren, we moeten blijven tekenen en blijven lachen!” besluiten we alledrie.

“Blijf zo lief voor elkaar, vriendschap is het mooiste wat er is.” zeg ik als afscheid,

“En dat niets of niemand jullie ooit tracht uit elkaar te krijgen of  tegen elkaar uit te spelen…“

Charlie Hebdo zal volgende week gewoon verschijnen.

helene@wifty.be