ChessEind2014

Een maand geleden ging Chess (26) onder het mes. Eierstok- en eileiderkanker, de Silent Lady Killer. Vorige week vrijdag kreeg ze haar eerste chemo.

 

Hélène vroeg me naar een update, over mijn dochter, Chess, om zodoende de wifties die interesse tonen voor de evolutie die mijn dochter doormaakt, op de hoogte te houden. 

Dit maakte me boos. Een beetje maar. Maar toch genoeg om over na te denken. 

Pas op, geloof me wanneer ik zeg dat ik ongelooflijk dankbaar ben voor al die lieve kaartjes met dito boodschappen, die Chess aankreeg in het ziekenhuis.

Met soms lange maar soms ook heel erg korte tekstjes, af en toe heel persoonlijk of net niet, maar allen belangrijk, want het waren stuk voor stuk lichtpuntjes in een duister gebeuren.

Maar het vragen naar die evolutie, snijdt me door mijn hart. Omdat ik haar tot nu toe enkel maar slechter zie worden. Machteloos, hulpeloos en vooral heel erg gefrustreerd, voel je je daarbij als moeder.

Dit fysisch en psychisch gevecht, elke dag weer, eist zijn tol van Chess. En ik zou willen dat er iets was dat ik kon doen om haar terug beter te maken, dat zou maken dat ze zich op zijn minst terug beter voelt.

Met haar guitige glimlach zat ze die specialisten die maandag 20 april nog aan te kijken. Vol vertrouwen aanhorend wat er de volgende dag zou gebeuren.

Maar wij hadden er geen idee van wat er de volgende dag gebeuren zou. Het werd ook niet met zoveel woorden uitgelegd.

Met mondjes maat kwamen we er later achter wat er die dinsdag tijdens die lange operatie allemaal binnenin Chess gebeurd is.

Een vreemd besef. Alles wordt je afgenomen wanneer je ziek bent, je autonomie, je stijl, je zelfredzaamheid, en wat jij enkel nog mag doen is dankbaar zijn, en vooral heel geduldig. 

Je vertrouwen leggen in de handen van ieder die het beter weet; de geneesheren specialisten, hun assistenten, de verpleegkundigen, zij die in die wetenschap dan wel geschoold zijn, maar niet voelen wat jij voelt. 

Zo ervoer ik het vroeger, en zo ervaart mijn dochter het vandaag.

Je leven staat niet enkel “on hold”. Wat je mag en wat je kan is ook wreedaardig kort ingesnoeid.

Zelfs pijnbestrijders worden je ontzegd omdat het de zoveelste dag na je operatie is, terwijl je gek wordt van de pijn.

Helse beproevingen.

Maar vandaag heeft ze zelf beslist.
Ze wachtte niet tot de chemobehandeling, die gisteren gestart werd, ook die beslissing voor haar zou nemen. 
Nee. Haar haren gingen er vandaag af.

En ik was verbaasd te zien hoe mooi ze is, mijn lieve dochter, zelfs met dat naakte kopje, een pracht van een meid. 

Dus hoe het gaat met Chess, Hélène, niet zo best, het meisje is heel erg ziek, en de weg is helaas nog heel lang.

Maar zij is nog steeds optimistisch en moedig stralend, net zoals voorheen.

. . .

Hoe ik me daarbij voel als moeder?

Alsof ik niet langer leef.

Er is iets dat erger is dan kanker hebben, het is een kind hebben dat kanker heeft. 

Dat vreet je kapot.

Het machteloze gevoel. 

De waanzin van de gedachte.

Je opgekropt verdriet, want je kan toch onmogelijk laten blijken hoe angstig je bent.

 De getijden zijn weggevallen, de dromen voor een warme zomer onbestaand.

Het enige wat telt is dat vrolijke kale meisje dat zich zo honderd procent inzet voor haar genezing.

Uitermate trots dus ook.

Kristel

25 mei 2015