Stef Mintiens
Natuurarts Stef Mintiens mijmert over Maggiblokjes:
Maggi is een merknaam voor blokjes met bepaalde bestanddelen die je als bouillonblokjes kan gebruiken om je soep of sausen op smaak te brengen. Of iemand bij het maken van soep deze blokjes, die veelal zouten, chemicaliën en een minimum aan kruiden bevatten, wil gebruiken ja of neen is vaak aanleiding tot heel wat discussie op kookfora.
Uiteindelijk is het aan diegene die de soep maakt om te kiezen of hij of zij die blokjes ja of neen gebruikt.
Bovendien kan je stellen dat het al aan te moedigen is dat de persoon in kwestie verse soep maakt. Uiteindelijk zijn de mensen die van de soep eten diegenen die gaan oordelen of het gebruik van die blokjes een lekkere en gezonde keuze was of niet.
Anders wordt het wanneer een publiek figuur, laat ons zeggen een populaire TV kok, stelt dat soep maken onzin is als je geen Maggiblokjes gebruikt. Mensen kijken op naar rolmodellen en gaan daarvan vaak de mening overnemen als ze zich niet geroepen voelen om zelf een mening te vormen. Er is mijns inziens een groot verschil tussen een mening en een voorkeur hebben, wat perfect okee is, en die mening te gaan verkondigen als “de waarheid.
Maar er is meer:
Neem nu dat een politieke partij op zoek naar extra stemmen wel brood ziet (we proberen het zoveel mogelijk in het culinaire milieu te houden) in de populaire TV kok op een lijst en nemen we aan dat deze TV kok het nadien schopt tot minister van volksgezondheid. De kans is groot dat hij dan de Maggiblokjes gaat verplichten bij wet en soep zonder Maggiblokjes zal gaan verbieden. Of dat dan is vanuit een soort machtswellust of omdat de kok in kwestie gesponsord werd of wordt door de bouillionblokjeslobby, daar kunnen we vermoedens over hebben maar zeker weten zullen we dat waarschijnlijk nooit.
Geef toe, het verhaaltje hierboven klinkt zeer vergezocht, kort door de bocht en onrealistisch. De kans dat er een wet komt die soep zonder Maggiblokjes verbiedt is behoorlijk klein en ik wil bij deze geen enkele excellentie op ideeën brengen. Maar transponeer het verhaal naar de dagdagelijkse realiteit en je zal vaststellen dat het verhaal nog niet zo vergezocht is. Kijk naar wetten die in verschillende kabinetten (landbouw, verkeer, leefmilieu … ) worden gemaakt en concludeer zelf …
Wanneer mensen te maken krijgen met een bepaald gezondheidsprobleem, gaan ze op zoek naar een oplossing. Sommigen gaan daarbij zelf op zoek en laten zich bijstaan door deskundigen. Anderen laten het zoeken helemaal over aan die deskundigen, artsen in dit geval in de hoop dat deze mensen een oplossing vinden voor hun probleem. Bij welke vorm van gezondheidszorg men gaat zoeken is afhankelijk van tal van factoren, maar de vorm van geneeskunde die door de overheid gepropageerd wordt maakt het meeste kans om geraadpleegd te worden.
Maar die “standaardgeneeskunde” is heel cultuur afhankelijk en niet noodzakelijk de norm geworden omwille van de duidelijk betere resultaten in vergelijking met andere vormen van geneeskunde. Vaak spelen andere, zoals commerciële, belangen.
De vraag is: heeft een overheid, in casu een minister, het recht om bepaalde vormen van geneeskunde te propageren en anderen te marginaliseren of te verbieden? Hebben wij niet allemaal zelf het beschikkingsrecht over ons lichaam en dus de keuzevrijheid in welke aanpak wij het meest geschikt achten voor ons op een bepaald moment? Als ik me niet vergis is dat beschikkingsrecht over je eigen lichaam een fundamenteel grondrecht en wordt het dus met voeten getreden wanneer iemand anders je gaat verplichten er iets mee te gaan doen waar je het niet noodzakelijk mee eens bent.
Ik wil dit alles plaatsen in de context van de polemiek die in de voorbije dagen is ontstaan over onze nieuwe minister van volksgezondheid.
Kan een dame die duidelijk kampt met een morbied overgewicht fungeren als het uithangbord van het kabinet voor gezondheid? Naar mijn zeer bescheiden mening heeft het antwoord op die vraag niets te maken met de huidige lichaamstoestand van de dame in kwestie, maar wel met haar houding en de communicatie die daarover zal worden gevoerd.
En dan komen we terug op de bouillonblokjes van hierboven, dé hamvraag is hoe het beleid van onze nieuwe minister zal zijn: Fatalistisch of Open Minded.
Als ik het goed begrepen heb is mevrouw de minister zelf arts, dus qua kennis en deskundigheid goed geplaatst op “volksgezondheid”. Anderzijds straalt haar lichamelijke situatie uit dat de vorm van geneeskunde waarvoor zij gekozen heeft, geen oplossing heeft kunnen bieden voor haar gezondheidsprobleem. Zij lijkt dit te hebben aanvaard en heeft zich daarbij neergelegd. Dat is haar volste recht, zie hierboven, en men kan niet anders dan dat respecteren.
Maar door het aanvaarden van een publieke functie is zij representatief voor een bepaalde filosofie.
Maar hoe zal hierover gecommuniceerd worden? Komt er een communicatie die fatalistisch is en die aan mensen met overgewicht als signaal geeft: “Het ligt aan uw schildklier en er is niks aan te doen, gebruik dat maar als excuus en leg er U bij neer”?
Of komt er een communicatie die zegt: “Voor mij heeft de chemische geneeskunde geen soelaas gebracht dus misschien is het wijs om ook eens andere visies te ontdekken die ook waardevol zijn?”
Welke van deze twee vragen wordt kenmerkend voor haar beleid?
0 Comments