Vandaag staat een paginagrote rouwadvertentie in de Nederlandse kranten. In pracht van Mark Rutte en zijn ministerraad.
Alle 298 namen van de slachtoffers van de rampvlucht MH17 staan vermeld.
En daar word je héél stil van.
Het lukt me maar niet om op deze pagina’s een artikel te schrijven. Steeds blijven die beelden van de ramp en vooral de foto’s van de mensen achter die nummers door je hoofd spoken. Zoals dat kleine gezinnetje uit Brasschaat. En de vele, vele, vele Nederlandse slachtoffers.
298 mensen. Vrouwen, mannen en kinderen. Zomaar uit de lucht geschoten. Per vergissing. Per vergissing? Djeezus.
193 Nederlandse slachtoffers, 43 Maleisiërs, 27 Australiërs, 12 Indonesiërs, 10 Britten, 4 Duitsers, 4 Belgen, 3 Filipijnen, 1 Canadees en 1 Nieuw-Zeelander zaten in de Boeing op weg naar hun fatale meeting. Damn.
1 Comments
anne-mie
Ik las eerst een bericht op facebook voor ik het nieuws over de ramp op het nieuws hoorde. In een groep rond Lyme vertelde een vrouw dat ze de dag ervoor voor het eerst sinds lang een hele fijne tijd had gehad met twee vriendinnen. Een van hen was de vrouw uit Brasschaat die samen met haar man en zoon is omgekomen bij de ramp. Ze was helemaal in shock omdat ze pas het nieuws van de ramp had vernomen en wist dat haar vriendin die dag dat vliegtuig zou nemen. Deze had die morgen nog haar honden voor opvang tijdens de reis naar de andere vriendin gebracht en deze was nog niet op de hoogte van het gebeurde. Er was nog iemand die berichtte dat het niet de kleine jongen maar de grote zoon was (12 jaar) die mee op reis zou gaan…
Ik weet niet of het gepast is dat ik dit hier schrijf – door dit relaas is deze hele ramp (misdaad) voor mij ineens zo dichtbij en concreet geworden dat het de hele heisa errond en het afwimpelen van de verantwoordelijkheid van de ene partij op de andere… nog ofstotelijker maakt. En dat mijn eigen gezondheidsproblemen en de politieke beslommeringen in dit land en zoveel nieuws dat je hoort (gewild of niet) zo klein en onbelangrijk maakt. Want er is echt iets grondig mis met deze wereld. Dat wisten we al maar nu voelt het ook duidelijk zo.
En toen circuleerde de video van de Nederlandse man die vertelde dat hij boos was en waarom dat zo was – hij had ook zijn best vriend Tim verloren in de crash… maar hij was boos om zoveel meer. En door al die boosheid klonk eigenlijk vooral een heel intens verdriet om het verlies van zoveel onschuldige mensen, geliefden van andere mensen en om zo’n groot gebrek aan respect! Zijn woorden raakten me heel diep in mijn eigen menszijn en liefde. En het gaf me daardoor ook een hoopvol gevoel dat mensen in die universele liefde en empathie nog steeds verbonden zijn met elkaar, ook al draait de wereld soms heel lelijk vierkant. Dat heel veel mensen nog wel de juiste prioriteiten weten te stellen.
Haat is erg, maar onverschilligheid is het einde!