Ik kijk in de mooiste blauwe ogen ooit, ze schitteren. Haar gezicht lacht en ze heeft zich mooi opgemaakt, haar kapsel zit perfect. Ik begroet haar met een knuffel, wat ruikt ze lekker!

Ze is mooi gekleed, ze houdt van kleuren, ook van fluo. En van juwelen, maar niet rond haar hals vandaag, daar is nu geen plaats voor. Links zitten een paar veneuze katheders aangesloten op draden die naar zakjes gaan aan een kapstok op wieltjes.

“Kom” zegt ze “We vliegen erin, we gaan mijn afscheidsfeest organiseren.”

Ik slik en lach, want haar enthousiasme is aanstekelijk. Ik kan niet geloven dat de dood in haar huist, geniepig wachtend om de knoop definitief door te hakken. 

“Je bent zo mooi!” fluister ik. 

“Wat had je gedacht, ik hou de eer aan mezelf, ik ga hier niet in pyjama liggen, daar word ik alleen maar zieker van.” 

Zij wil de dood een elegante hak zetten. Toen ze jaren geleden hoorde dat ze kanker had weigerde ze militant chemo-, radio-, hormoontherapie of welke behandeling ook, aangezien curatieve behandeling geen optie was.  

“Mevrouw, in januari sprak ik van 1 jaar nog te leven, hooguit en met veel geluk zou het wat meer kunnen zijn, maar zoals het er nu voorstaat haalt u aan dit tempo de herfst niet”. Het was maart 2007. Die 6 maanden zijn 8 jaar geworden. Onverstoord had ze op het nefaste inkomend bericht ” file” gedrukt en stortte ze zich op het voorbereiden van haar levenseinde. Helemaal op haar manier pakte ze het stukje leven dat haar nog restte aan, reisde met haar zoon naar hun geliefde geheime plek ergens op een Grieks eiland en gretig beleefde ze heel intense en mooie momenten. In 2012 zat het scherp, ze onderging een dubbele borstamputatie maar verder weigerde ze consequent nog even militant alle andere ingrijpende therapieën.

Tot de dokters haar een paar weken geleden vertelden dat het levenseinde nu écht in zicht was, kwestie van een paar weken, en of ze dan toch niet voor palliatieve chemo wou gaan? 

Tegen de muur gekwakt met mes op de keel. Het werd een moeilijke beslissing, want die troep wou ze er niet echt bij. Maar ze wou tijd kopen, tijd om opnieuw afscheid te nemen: ze capituleerde. 

“Doe maar… ik wil heel bewust afscheid nemen, ik wil nog tijd hebben om iedereen die mij dierbaar is onder te dompelen in mijn liefde.” 

Voor mij zit een bijzondere vrouw, een meer dan toegewijde moeder met een levensvisie en levenswijsheid waar ik stil van word. Ik luister zo graag naar haar, ik leer van haar, elke keer meer en meer. 

Ze loopt over van de plannen, we gaan een boek schrijven en nog een boek en ondertussen luisteren we naar muziek en zingen we luidop mee, zoveel prachtige nummers die allemaal wel gelinkt zijn aan een mooie herinnering.

“Ik wil de lekkerste witte wijn en heerlijke tomaten coeur-de-boeuf à volonté, griekse olijfolie, artisjokken zo groot als voetballen, groene olijven zo groot als pruimen etc etc…op mijn afscheidsfeest. Check jij Hélène hoeveel mensen we daar kunnen ontvangen?”

Het lijkt wel of we haar trouwfeest aan het voorbereiden zijn. Eén van de dagen gaat ze de omslagen schrijven voor de (t)rouw aankondiging, met een calligrafische Rotring pen, turquoise inkt, blauw als de hemel op woestijnzand-kleurige enveloppes die onweerstaanbaar doen denken aan het landschap van De Kleine Prins op Aarde.

Die avond krijg ik een smsje: 

“Dat vind ik nu eens een heel origineel en excentriek gevoel: dat brainstormen over “Hoe & Wat Daarna” ervaar ik als uiterst creatief en liefdevol. Mijn “Now or Never” kans om n laatste keer mijn witte duiven uit mijn hoed te toveren en in alle eenvoud alle aandacht te besteden aan mijn allerliefste zoon en vrienden. Wow amai: Het blaast Leven in dat stervensproces!!! Hoe schoon is dat zeg!!!

Maar ben zo dankbaar en blij… Dat ik zoveel dierbaren heb die die celebratie v mijn “life achievement” mee helpen voorbereiden. T is alsof mijn vriendenleger- allemaal warriors of Love- rondom mij verzamelt in mijn laatste liefdesoffensief naar mijn zoon toe en mij helpen mijn levensopdracht in eenvoud & schoonheid te voltooien!”

De vrouw wiens leven meer dan tien filmscenario’s zouden opleveren schrijft nu het draaiboek van haar levenseinde in haar ziekenhuiskamer terwijl ze als een hond aan de ketting vastzit aan artificiële voeding en infusen allerlei. 

Zo dankbaar, zo creatief, zo liefdevol. Mijn hart breekt en ik huil. Hoe schoon is het leven, keihard in het moment, puur en onversneden, ontdaan van alle bullshit…

Mijn god, lieve vriendin, wat zie ik je graag. To infinity and beyond.

Hélène

Zaterdagochtend 7 november krijg ik dit bericht van haar: 

“Like a morning dream, life becomes more and more bright the longer we live, and the reason of everything appears more clear. What has puzzled us before seems less mysterious, and the crooked paths look straighter as we approach the end. “

I KNOW it sounds strange when I say it, even more strange when I write it, but it is the truth: ” I Love to Die” because it is a way to Love to Live.

To love to die is a kind of tribute to life, a last but intense celebration of life.

Photo was taken on the Lido in Venice, 6 september 2015, in memoriam of my last evening talk with my beloved under the willow in the garden of the hospital September 6, 2006.

……….

Dominique Wiche

Dominique Wiche

10 mei 2016: Vriendin en fantastische vrouw Dominique Wiche verloor de strijd tegen kanker. Ze hield met veel passie van het leven, van de liefde, van excellence, van haar zoon (Matthias Schoenaerts) en van zoveel meer…
Wat een vrouw, wat een moeder! Bedankt Dominique voor je levensvisie en levenswijsheid. Voor altijd een inspiratie, voor altijd in ons hart. 

Dominique Wiche werd 63 jaar. Ze was een fan van Wifty, ze geloofde in de enorme kracht van vrouwen.