Monique (56): “Barbie mede oorzaak van eetstoornissen? Wat een onzin! Zeventien jaar lang hield anorexia mij in een wurggreep. Deze ziekte is geen uit de hand gelopen dieet. Je gaat jezelf niet uithongeren om er mooier uit te zien.”

Wifty Guest Monique bezint zich over haar leven.

Vorige week publiceerden we de openhartige brief van Wifty Monique. De euforie van 50 worden en nog een half leven boordevol wilde plannen voor je hebben klinkt allemaal geweldig, maar wat als er het een en ander tegenslaat? Waar haal je dan de kracht om positief naar de toekomst te kijken? Na een lang telefoongesprek met Monique, over de dingen des levens die het zonlicht niet zien, nodigden we haar uit als Wifty Guest. Omdat het haar deugd doet om die dingen van zich af te schrijven. Als ex-anorexia patiënt reageert ze vandaag  op de ingrijpende make-over van Barbie.

Barbie krijgt ingrijpende make-over. 

Barbie is geboren in het jaar 1959…net als ik. Jarenlang speelplezier heeft ze mij bezorgd. We speelden thuis op de grond, of op de achterbank van de auto. Op zaterdag haalde we de keukenkast van moeder leeg en zo hadden we een comfortabel Barbiehuis met enkele verdiepingen. Onze oma naaide jurkjes voor de kleerkast van onze modebewuste poppen. 

Wanneer Hélène kwam spelen was het helemaal feest. We vergaten de tijd en er ontsponnen zich intriges en romances om van te snoepen. Heerlijk was het. Barbie, maar vooral Skipper werd als het ware een boezemvriendin. 

En dan jaren later kwam er die eerste kritiek op Barbie. Jonge meisjes zouden zich spiegelen aan haar onrealistische lichaamsvormen. Barbie zou mede de oorzaak zijn van eetstoornissen.  

Wat een onzin! Zeventien jaar lang hield de ziekte Anorexia Nervosa mij in een wurggreep. Deze ziekte is geen uit de hand gelopen dieet. Je gaat jezelf niet uithongeren om er mooier uit te zien. 

Een negatief zelfbeeld, het streven naar perfectie in wat je doet en het gevoel geen greep meer te hebben op het leven deden mij onbewust beslissen om voedsel te weren. Mijn gewicht was het enige dat nog controleerbaar was in het leven. Je wil geen perfecte maten hebben zoals men zo vaak verkondigt. Men wil eigenlijk zo onzichtbaar mogelijk zijn.

Dat gaf een gevoel van veiligheid. Haast doorschijnend mager… zodat mensen zien hoe breekbaar je bent… en ze je niet meer zullen kwetsen. Mensen dachten vaak dat ik langzaam uit het leven wilde stappen. Niets is minder waar…mijn anorexie was mijn manier van overleven.

Aan een ideaalbeeld heb ik mij nooit gespiegeld. Barbie is onschuldig! 

Bij de nieuwe versies van het Mattel-popje zitten wel enkele leuke creaties moet ik toegeven. Ik sluit niet uit dat ik er eentje voor mijzelf koop. 

Maar ook deze nieuwe Barbie-versie zal niet kunnen verhinderen dat meisjes zich gaan uithongeren in een wanhopige zoektocht naar zichzelf.

Monique

helene@wifty.be