Wifty Guest Monique bezint zich over haar leven.

Wifty Guest Monique bezint zich over haar leven.

 

Twee weken geleden publiceerden we de openhartige brief van Wifty Monique. De euforie van 50 worden en nog een half leven boordevol wilde plannen voor je hebben klinkt allemaal geweldig. Maar wat als er het een en ander tegenslaat? Je ouders die ziek worden, je gezondheid die niet mee wil, je relatie die op de klippen loopt, dierbaren die wegvallen… Waar haal je dan de kracht om positief naar de toekomst te kijken? Na een lang telefoongesprek met Monique over de dingen des levens die het zonlicht niet zien nodigden we haar uit als regelmatige Wifty Guest. Omdat het haar deugd doet om die dingen van zich af te schrijven. 

Ik behoor tot een uitstervend ras. Het ras van de huisvrouwen. Mijn hele leven stond en staat in het teken van de zorg. 

Deze lage maatschappelijke positie is weinig benijdenswaardig. Mijn leven bestaat uit kleine dingen. Maar deze kleine dingen zijn zeer stresserend en stapelen zich steeds maar op…nooit is er de ontlading zoals je die voelt bij het bekomen van een bepaalde prestatie. 

Je eigenwaarde zakt onder nul…Het dagelijkse, steeds terugkerende werk is nooit gedaan. 

Ons werk wordt alleen opgemerkt als het niet gedaan is. Het  isolement wordt steeds groter. Om gemotiveerd te blijven heb je waardering nodig….en die krijg je als huisvrouw niet.

Heb ik er spijt van? Ik weet het niet…

Mijn keuze om thuis te blijven lag in de lijn van de verwachtingen. Geen greintje zelfvertrouwen werd mij als kind meegegeven. Mijn moeder, een onzekere, angstige vrouw die het juk en de zonden van de katholieke kerk als een zwaar kruis met zich meedroeg hield ons ‘nederigheid’ als hoogste goed voor. 

Die nederigheid is mij in mijn latere leven vaak zuur opgebroken. Ik ben 56 jaar… tijd genoeg gehad om daar iets aan te veranderen zou je denken. Maar je moet de beslissende invloed van de kinderjaren op je latere leven niet onderschatten.

De uitspraak van Johan Anthierens is op mijn lijf geschreven: “Volwassenen zijn gelijmde kinderen”. 

Mijn twee zussen zijn eveneens huisvrouw. Ook zij kozen voor een ‘klein’ leven. Oh, wat vrees ik steeds die ene vraag op feestjes: “Wat doe jij in het leven?” “Huh….huisvrouw”. “Dat zou ik niet kunnen” krijg je dan vaak als antwoord.

Dan is er toch weer die schaamte….dan voel ik mij weer zo klein als mijn leven. 

Wat ik eigenlijk wel heel vreemd vind is dat huismannen wel scoren! Daar steekt men de duim voor op. Vooral vrouwen dan. Kan iemand mij dat verklaren?

Mijn dochters zijn twee zelfstandige vrouwen met een drukke baan. Voor een leven als thuiswerkende moeder zouden ze nooit kiezen. Ik denk trouwens dat dit in deze tijd ook niet meer haalbaar is. Toch zijn ze dankbaar voor de overdosis aandacht die ze kregen.  

Ik was er…altijd!

Monique