Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer) kan onmogelijk weerstaan aan opdrachten die gegarandeerd geen geld opbrengen. Als auteur van  zeventien misdaadromans, kon hij al  wennen aan een uurloon van 0,01 euro en nu bereikt hij dus zijn financiële zenit met een sporadische bijdrage aan wifty.be. Vanuit Spanje waar de zon, voorlopig nog, gratis opgaat.

Schrijverke

Ik zag van de week zo’n waterding

Met een zwart kabotseken aan

Het krinkelde wel

Maar het winkelde niet

Want het schreef het woord verdrinken

Ik dacht: misschien red ik het snel

Maar het was al aan het zinken

Wanneer heb jij voor het laatst een watertor gezien? Nooit? Misschien was de mijne wel de laatste van een  soort, die zich vergeefs heeft trachten aan te passen aan chloor en zware metalen. Volgens het World Watch Institute verdwijnen er dagelijks een honderdtal dier- en plantensoorten. Klonen zeg je? Misschien kunnen wij Gezelle ooit wel klonen, maar voorlopig is hij weg. En zijn habitat heeft hij blijkbaar meegenomen.

Toen ik in mijn apenjaren was, lagen er nog paardenvijgen op straat, kon je dikkopjes vissen in het stadspark en waren er, ook in de stad, genoeg meikevers om de luciferdoosjes te vullen, in de broekzakken van al mijn klasgenoten.

Mijn zoon is nu ook al een tijdje Wifty; ik durf wedden dat hij aan zijn kleinzoon zal moeten uitleggen wat dat eigenlijk was, een mus.

Hoewel, hij woont in de Verenigde Staten en daar is nog meer natuur. Meer om kapot te maken ook, helaas. Met fracking bijvoorbeeld of met landbouw die nog industriëler is.

Mijn eigen kleinzoon, wiens Vlaamse vocabularium uit  bompa en bomma  bestaat, vond het amazing dat je mayonaise in een handomdraai zelf kunt maken.

‘De wereld,’ zei ik toen, ‘hoeft niet uit een potje te komen en je moet ze daar dan ook niet instoppen.’

Daar werd hij helemaal ernstig van en, na even nadenken, hief hij zijn arm.

High Five? Oké, ik ben ook vijftien geweest.

Piet Teigeler