Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer) misdaadschrijver en medemens ventileert vanuit Spanje.

Waar

“The truth is een trut,” oreerde ik, een vlotte oneliner die alleen begrepen werd door een tafelgenote die ook uit Vlaanderen kwam.

Een vrouw die je begrijpt, je komt het niet alle dagen tegen. Maar ik moest vooral niet te vroeg lachen, want zij was het helemaal niet eens met mijn kwinkslagsgewijs gebrachte geloofsbelijdenis.

Onze discussie bij de pousse-café ging over de keiharde leugens die ons dagelijks door kwaliteits- en andere kranten worden geserveerd. Ik had eerder al de opmerking gemaakt dat de waarheid vooral hoog in het vaandel prijkte van linkse gazetten als Pravda, La Vérité en De Waarheid. 

“Dat verhindert ook die niet om te liegen,” zei Honoré, een ex-koloniaal wiens denkrichting een graad oostelijker ligt dan die van vader LePen. Hij is niettemin mijn vriend omdat ik ‘multicultureel’ breed interpreteer en omdat zijn vrouw moambe serveert met echte sakasaka. (Waar zij die in Spanje vandaan heeft, is een raadsel; er groeit hier geen maniok).

“Dat komt, cher Honoré,” zei ik, “omdat zij niet bestaat, de waarheid.”

Je kent zeker de cliché-uitdrukking ‘een storm van protest’? Welnu, al de wind die kan worden gemaakt door vijf van de zes mensen aan onze ronde tafel, waaide krachtig mijn richting uit. 

Uitroepen als enfin! en quand même! gingen gepaard met een afkeurend nounou! van een vriendin uit Noord-Holland.  

“Dat is het ontkennen van de evidentie,” brieste Honoré, “voor hetzelfde geld kun je zeggen dat God niet bestaat!”

Dat doe ik ook, lieve lezers, maar dat is nog een ander verhaal.

“De waarheid is een filosofisch begrip,” verklaarde ik mij nader, “een ideaal, waar je naar kunt streven maar dat je niet kunt bereiken, want er zijn zoveel waarheden als er standpunten zijn. Daarom zijn er ook spindoctors die feiten belichten vanuit een andere gezichtshoek.”

“Dat zijn leugenaars,” zei Marijke definitief en met de gereformeerde zekerheid die je bijblijft, jaren nadat je Staphorst achter je hebt gelaten. 

Hierna kon ik alleen nog het glas heffen op de vriendschap en het splitten van de rekening bijstaan, met het rekenmachientje op mijn smartphone.

(Altijd gezellig, zo’n lunchje onder expats.)  

Piet Teigeler