Romanschrijfster Saskia De Coster, bijna 50, lanceert haar nieuw boek ‘De Laatste Sessie’. Perfecte timing voor onze Wifty Vragen.

1. Wat vind je van 50 worden, wat vind je aan ouder worden?
Binnenkort is het zover en rond ik de kaap van de vijftig. Eerlijk: ik vind vijftig een mooi getal. Het heeft zoiets van een nieuw begin, terwijl negenenveertig het einde van je veertiger jaren dus. Laat maar komen dus.

2. Wat vind je minder leuk aan 50 /50+?
Het gevoel dat je een oude taart bent. Als je met een jonger iemand op restaurant zit, moet je soms je bestelling daaraan doorgeven omdat de ober je straal negeert.
De zwaartekracht, ook alsmaar minder fan van.

3. Wat is jouw levensmotto?
De jour en jour, je vais de mieux en mieux – komt van een negentiende eeuwse dokter die het voorschreef als remedie tegen ouder worden. dus hoe ouder hoe beter.

4.Wat betekent liefde voor jou? Connectie? Verbinding?
Verhalen delen, niet totaal in elkaar verdwijnen maar net bij elkaar thuiskomen met wat je meegemaakt hebt en dan pas wegkruipen bij elkaar.

5. Welke droom heb je nog?
Oef, nog zoveel, ik ben echt nog maar begonnen. Ik wil heel graag een film maken.

6. Wat is jouw raad voor deze nieuwe levensfase? Voor je “lotgenoten”?
Out and proud! Ik vind deze versie van mezelf de beste.

7. Wat zou jij je jongere zelf hebben aangeraden?
Verspil niet zoveel tijd met die zelftwijfel.

8. Wat staat op jouw FOK OF-list?
Gezelschapsspelletjes.

9. Heb je dagelijkse (ochtend – avond- nacht…) rituelen (zoals: meditatie, wandelen, lopen, de kunst van het niks doen, ontbijt-ritueel, douche/bad en misschien een parfum dat je niet meer kan missen,  … )
Ik ga niet zoals Kristien, het hoofdpersonage uit mijn roman De Laatste Sessie, elke dinsdag baantjes trekken maar ik ga lopen.

Foto met toestemming van fotograaf Johan Jacobs

 


Saskia De Coster – De Laatste Sessie – Uitg B&L Webshop:

“De laatste sessie” is een roman over dubbele levens, over vormen van liefde, obsessie, manipulatie en controle. Een verhaal dat blootlegt hoe we de realiteit telkens opnieuw scheppen, gedreven door onze eigen verlangens en angsten.

In de spreekkamer stapt een vrouw binnen, vijfenzeventig jaar. Kristien heet ze. Doodgewoon, benadrukt ze zelf. Twee volwassen kinderen, een trouwe echtgenoot en een kat. En toch zit ze hier. In haar hoofd heeft ze het hele verhaal al zo vaak geoefend, maar nog nooit heeft ze het met iemand gedeeld. Ze gaat terug naar haar verleden, naar het jachthuis tegenover haar woning dat jarenlang leegstond, maar plots weer werd bewoond. Naar een wereld die niet de hare was, zwemlessen, chocoladetruffels. Ze spreekt over zwijgen. Ze is gekomen om te praten. Over Tove.