stefskiDe blog van Ann en “ons Hélène” deden me even rondkijken in mijn vriendenkring… De meisjes van 50 of daaromtrent, die mooi zijn gebleven, elegant zijn geworden, trots op hun rimpels, hun lachrimpels, met nog altijd de ondeugendheid in hun ogen, de zotheid in wat ze doen… Ze zijn er en wat ben ik blij dat ze er zijn.

Ze hebben genoeg boeken van de deepak chopra’s van deze wereld gelezen om te weten dat het leven eigenlijk één groot verhaal is dat ze zelf creëren. Dat doen ze dan ook volop en ze hebben er geen boeken voor nodig.

Het is fijn om ze te kennen, met ze te converseren. Een snelle muntthee op een terras of een avondlang tafelen in één of ander zorgvuldig uitgekozen restaurant. Of gewoon in mijn keuken, tijdens het kneden van het brood van de volgende dag .
Ze zijn ook al overal geweest , hebben ook gekke avonturen beleefd , hebben vaak hun kinderen zien groot worden met vallen en opstaan . Zowel hun kinderen als zijzelf .
Ze zijn wijzer geworden door de stommiteiten die ze deden en er zover voorbij dat ze daar zelf kunnen om lachen.

Eigenlijk zou Wifty een school moeten zijn.
Een school waar de Wifties aan pubers van 20 leren dat alles mogelijk is als je in jezelf gelooft , aan meisjes van 30 dat fake borsten ook fake mannen aantrekken , aan mama’s van 35 dat je jezelf mooier vindt als je in de spiegel kijkt als je huid op je buik strak is van de sport en niet door de volumetoename van teveel emo-snoepbuien na een bevalling.

Aan vrouwen van 40 dat er niks mis mee is om je leven eens helemaal ondersteboven te draaien en dan te kijken wat er blijft hangen.
Zijn dat clichés ? Misschien wel , misschien niet.
Maar door mijn job weet ik ook dat de wifties die eeuwig jong en schijnbaar zorgenloos door het leven flaneren, net als iedereen, ook hun diepe dalen hebben gekend.

Maar wat hen dan onderscheidt is dat ze zich op zulke dieptepunten terug bij mekaar hebben geschraapt , opnieuw een doel hebben gekozen en zich dan weer helemaal in “gesmeten “ hebben. Apathie en berusting staan niet in hun woordenboek. Ze ademen stijlvol het leven in met volle teugen, ze gaan ervoor … wat die “ervoor “ ook moge zijn.

Ze zijn nu koningin geworden in hun eigen paleis… waar je je als gast steeds de koning te rijk voelt.

 

Noot van Hélène: Stef is mijn neef, hij baat een gezondheidscentrum uit in Gent – check: http://www.herbatheekgent.be
 
Foto eigendom van Stef Mintiens, gepubliceerd met zijn toestemming.