Jaja, dacht ik, bij het horen van de lyrische kreetjes en gefluister van volwassen vrouwen over het fenomeen of nieuwe trend van kleurplaten inkleuren.
Niks voor mij. Ik ben geen Libelle type dat orgastisch enthousiast wordt van het getik en gekletter van brei- of haaknaalden. Thanks but no thanks.’
Als kind vond ik het een hele opdracht om stil te kleuren. Ik vond ingekleurde plaatjes lelijk. Punt.
Ik was gek verliefd op de zwart-wit plaatjes van Jip & Janneke. Die lagen perfect in mijn stijl. Mooi.
Mijn motoriek was te heftig en vooral te ongeduldig. Mijn plaatjes zagen er vreselijk uit.
En toch.
In het Hoger Middelbaar ben ik naar de tekenschool gegaan. Tekenen met slechts een vel Steinbach-papier en houtskool. Puur. Eenvoudig. Tekenen tot zijn essentie herleid.
Die beslissing kwam er zonder enige push van thuis uit of van vrienden. Het was mijn beslissing. Gewoon. Ik kickte sowieso op alles wat met papier te maken had én potloden, oliekrijtjes, pastelkrijtjes, verf. Waarom niet op zoek gaan naar mogelijke talenten. Want als kind zag ik er de zin niet van in. Ik kliederde liever dan fijn tekenen.
Haha, soms vraag ik me af of het CLB (het vroegere PMS) hierin een onverwerkt trauma zou hebben ontdekt?
Het is toch waar. Tegenwoordig wordt er voor elke scheefgeschoten scheet naar een CLB of schoolpsycholoog gegaan. Waar is de tijd dat heerlijk kattenkwaad nog kon. Mijn kleinkinderen beloof ik kapotte kleren, blutsen en builen in alle mogelijke regenboogkleurtjes. Ik laat ze klimmen en vooral véél vallen.
Dit geheel terzijde.
De tekenschool was drie jaar lang een vaste afspraak. Met dank ook aan de tekenleraar mijnheer Paul Wilmots. Tijdens het zachtjes bijsturen van onze werkjes verklapte hij de kijk-, meet-en tekentrucjes maar gaf hij ook levenslessen. Die avondklas zat keer op keer eivol. Heerlijke herinneringen.
Later, veel later en in-between jobs, volgde ik nog een jaar schilderen aan de dagschool van de kunstacademie.
Of ik talent heb? Zeker niet. Maar ik heb de kunst en gave om te genieten van het kijken naar alle mogelijke kunstvormen. Het is een onbetaalbare added value naast mijn studies kunstgeschiedenis en fotografie.
Je leert ànders kijken. Met meer respect. En met open-mind. Soms jeuken mijn handen als ik bezoekers op een vernissage of in musea hoor zeggen: ‘Allez, wasdanuzeg?’ Of ‘dakanikook’. Dan zou ik ze ……
Terug naar de kleurboeken.
Onlangs viel me in een boekenwinkel het uitgebreide assortiment aan Kleurboeken voor volwassenen of Mandala’s op. Even googelen en het is ook al van dattum: hits, links, beelden. Zelfs een zeer intelligente, down-to-earth vriendin biechtte op dat ze lichtjes verslaafd is.
‘Geen beter medicijn om je hoofd leeg te krijgen dan het inkleuren van die motieven.’
‘Wat!? Jij? Zo’n nerveus kieken en upscale design-kicker. Jij ook? Kleuren! Met potloden en al?’
‘U-hu. Je moet het ook eens proberen.’
‘…!’
Een half jaar later heb ik me mijn wrevel en tegenzin kunnen opzij zetten en heb ik het FLOW-gewijs geprobeerd.
Ik geef toe! Oké. Het heeft iets. En zeker het excuus om stiften en kleurpotloden in mooiste dozen te kopen.
Het werkt kalmerend, meditatief, en rustgevend. Van zwart-wit naar kleur en dat puur op je gevoel… het heeft iets.
Zijn er Wifties in de zaal die (beetje) verslaafd zijn? Of die er nog nerveuzer van worden?
2 Comments
Katia
Ook ik heb mijn tegenzin en aversie tegen binnen de lijntjes kleuren, zeker na het kunstonderwijs, lichtjes opzij gezet en 3 boeken besteld. Die liggen nu heel mooi aan mijn salontafeltje terwijl de potloden en pastels die ik nog had liggen, de kast nog niet uit zijn… Misschien toch eens aan beginnen. ;-)
Ann
hahaha Katia. Ineens 3 boeken! Probeer het eens en laat me zeker weten welk effect het heeft. Word je er bloednerveus van of werkt het kalmerend. Ik ben nieuwsgierig. X