Gisteren had ik een 100% strand aha-erlebnis. Zo’n gevoel dat alles overstijgt. Zo’n beetje het Stendhal-syndroom maar dan niet overrompeld door de schoonheid van kunst, wel overrompeld door de schoonheid van strand en zee.

Het overviel me tijdens een wandeling richting Cadzand, in bikini met de voetjes in zee. Er was niemand op het strand. En de felblauwe lucht, de zon op mijn huid, de wind in mijn haar en het geluid van de zee overvielen me…

In die mate dat ik zin had om mijn bikini uit de doen om naakt verder te wandelen en in de zee te springen. Want elke vezel in mijn lichaam was euforisch met de aanraking van zon, wind en water.

En dan voel ik hoe we dat verlangen naar de natuur veel te veel in de kiem smoren. We zijn zo druk bezig met ons in te pakken, ons te laten inpakken… letterlijk en figuurlijk.

Op zo’n momenten is het mijn lichaam dat spreekt en smeekt: “Hier is mijn plek, ik wil geen hoge hakken aan, ik wil geen nauwaansluitende jeans aan, ik wil niet voor de computer zitten… ik wil zon, zee, water en zand op mijn huid!”

Het voelde net als wanneer je héél veel dorst hebt en na iets te lang wachten uiteindelijk kan drinken. Mijn lichaam was gulzig en genoot met volle teugen. Mijn geest dwaalde af naar parallelle universa, blij met die natuurlijke prikkels. Heerlijk loslaten en genieten! (Dat sensuele gevoel hebben we later met z’n twee gedeeld :-)

Mijn bikini heb ik aangehouden, mind over matter.

Maar vandaag ga ik een toegeving doen, mijn lichaam krijgt zijn zin.

Enfin, half toch. We gaan monokini wandelen. Want ik luister graag naar mijn lichaam! :-)