Ondertussen in onze mailbox, een bericht van BIRGIT:

“Dag Wifty, sinds de menopauze en het lege nest, slaap ik apart van mijn man – en het is zalig! Ik ben 55, in volle menopauze, en de kinderen zijn eindelijk uitgevlogen. En ik heb zonder pardon de kamer van onze dochter ingepikt. Nieuwe lakens, mijn eigen geur, geen rommel van een ander én – belangrijker nog – géén gesnurk naast mijn oor.

Mijn man? Die ligt in onze grote slaapkamer nog altijd te ronken als een kettingzaag. Ik? Ik draai me drie keer om in mijn bed zonder het zweet uit mijn nek te voelen druppen omdat hij per se het hele jaar door onder een winterdekbed wil slapen. En weet je wat het mooie is? Onze relatie is er alleen maar beter op geworden! We kussen elkaar goedenacht, verdwijnen ieder naar ons eigen nestje en zien elkaar ‘s ochtends weer helemaal fris (nou ja, relatief dan) bij de koffie. Af en toe een logeerpartij voor de gezelligheid – als ik tenminste mijn oordoppen terugvind.

Apart slapen? Een zegen. Voor iedereen die twijfelt: probeer het eens. Je huwelijk overleeft het. Sterker nog – het krijgt er een tweede adem van. En die adem ruikt niet meer naar snurkgeluiden en nachtelijk zweet, haha.”

Free photo: Pexels.com