50-plusser zkt. een job. Vaak behandelt de jonge recruiter je als schoolverlater. Actieve 50’ers versus verouderde methodieken.

Aan de andere kant zat een vrouw. Niet zomaar een vrouw. Een vrouw die al wat professionele watertjes doorzwommen had. Met een sterk diploma en een curriculum dat er mocht wezen.

Ze keek bedenkelijk. Vijftig jaar, en behandeld worden als een schoolverlater. Dat is niet fijn. Het heeft niets met arrogantie te maken. Alles met zelfkennis.

Het blijft een heikel punt. Geven we voorrang aan de procedures, omdat het dossier compleet moet zijn en we aan de opdrachtgever willen bewijzen dat we ons huiswerk maakten? En onze fee waard zijn.

Of gebruiken we ons gezond verstand en ons aanvoelen en vertrouwen we op ons beoordelingsvermogen?

Ik heb het recent ook nog meegemaakt. Ik wil al lang niet meer voor een baas werken, maar heel af en toe komt een headhunter wel eens aankloppen met een aantrekkelijk voorstel.

Als dat de gekende huizen zijn, is het prettig. Je praat wat aan de telefoon, spreekt af om elkaar te ontmoeten, en overweegt samen of je de geschikte kandidaat bent.

Als dat niet zo is, suggereer je een aantal andere namen waardoor iedereen met een tevreden gevoel naar huis kan. Een zinvolle ontmoeting.

Dat werkt redelijk efficiënt. Omdat dat professionals zijn, die niet op zoek zijn naar ‘een’ kandidaat, maar naar ‘de’ mogelijke kandidaten. Het zijn headhunters en geen premiejagers, die eender welke kandidaat binnenstampen bij hun klant.

Heel soms, als ik een bureau niet ken, wil ik me nog wel eens laten verleiden tot een ‘intake gesprek’.

En dan komt er zo’n vrolijk meisje, of een ambitieuze jongeman met veel te lange schoenen, informeren naar mijn vijf zwakke of mijn vijf sterke punten.

Of erger nog, ze laten de STAR-methode op mij los. U kent dat wel: situatie, taak, activiteit, resultaat. Dat zijn voor mij zeer sterke signalen om mijn koffie op te drinken, een handje te geven en gewoon een eind te maken aan het gesprek, dat er nooit een was.

Ik ben te oud geworden voor dat soort gezever, en ik vind het eerlijk gezegd ook een gigantische verkwisting van tijd.

Dat heeft -zoals gezegd- niets met arrogantie te maken, maar alles met een veranderende situatie in de arbeidsmarkt. Vijftigplussers zijn allesbehalve uitgeblust en willen aan de slag.

Misschien moeten de specialisten van het testbataljon van de HR zich toch even bezinnen over hoe ze dat willen aanpakken. Testen we nog wel de juiste competenties? Gaat het zelfs nog over competenties?

Of moet je eerder de vraag stellen of die ‘ervaren’ man of vrouw, nog het geduld en de flexibiliteit heeft om zich in een jong team te integreren? Of om met een jong team te werken?

En hoe hoog is de acceptatiegraad van die jonge mensen om met een -in hun ogen- oude knar samen te werken en tot resultaat te komen?

Je kunt er nog verder in gaan. Misschien gaat het allemaal veel minder over loon, maar veel meer over secundaire arbeidsvoorwaarden. Flexibel kunnen omspringen met je tijd, meer vrije tijd, minder salaris.

Allicht komen er nu allerhande reacties. Dat het al bestaat. Dat de jonge mensen een kans moeten krijgen. Dat iedereen gelijk voor de wet is. Mijn excuses aan al die mensen, het was nooit mijn bedoeling om jullie tijd te verkwisten.

Ik denk dat we de vergrijzing, die start bij actieve vijftigplussers in ons voordeel moeten draaien. En dat ga je niet kunnen met verouderde methodieken.”