Modeontwerpster Souâd Feriani: “Wifty’s staan met een gezonde nonchalance in het leven. En hey! Vijftig is nog jong hé, verdorie! Ik heb wel eens gehoord: “Vanaf nu vier ik mijn verjaardagen niet meer.” HUH? Maar allez! Ge zijt nog zo jong, gezond en bovendien zoveel wijzer. Vier dat toch!”

“Ik moet dringend een verslaving voor social media beginnen te kweken.” In de deuropening van haar atelier te Hasselt word ik welkom geheten door twee warme kijkers en een guitig Limburgs accent. “Mijn volgers zijn bij iedere post zo enthousiast en nieuwsgierig , en dan denk ik: Souâd, hou u daar eens wat meer mee bezig! Maar dat lukt helaas niet altijd.”

Souâd Feriani groeide op in een klein huisje op de befaamde Weg naar As in een groot Marokkaans gezin. Als ik haar vraag om terug te keren naar haar kindertijd, verschijnt er meteen een glimlach. “Wij groeiden op in wat toen nog een witte school werd genoemd, maar een buitenbeentje heb ik me nooit echt gevoeld. Mijn vriendinnen waren allemaal dochters van gegoede burgers en vroeger keek ik daar best naar op. We waren echt een hecht clubje. Dankzij één van hun kwam ik voor het eerst in aanraking met kunst. Haar ouderlijk huis stond en hing vol met kunstwerken en vaak betrapte ik mezelf erop dat ik me afzonderde van de spelende kids om in stilte te staren naar al dat moois. Mijn fascinatie voor schoonheid is daar geboren, denk ik. En misschien ook de passie voor het tekenen. Papa zei ook altijd: “Jij begon te tekenen van zodra je een pen in je handen kon vasthouden.” Weet je, mijn hele familie heeft me altijd gestimuleerd en gesteund in mijn passies, ik ben daar heel dankbaar om. En toch ben ik er honderd procent van overtuigd dat ik mijn carrière ook zonder hun had uitgebouwd.”

Als ik vraag waarom ze daar zo zeker van is, verandert haar zachte blik in één vastberaden oogopslag. “Ik was al heel vroeg bezig met hoe mijn leven er zou uitzien. En omdat ik een creatieve ziel ben, kon ik me dat ook heel helder voor me zien. Eigenlijk was ik mijn toekomst al aan het visualiseren, zeg maar, voordat dat een dingetje werd in de wereld van het coachen.” Dat juist dàt van haar een uitzondering maakt, beaamt ze. “Ik zag veel mensen gaan studeren, die eigenlijk nog zoekend waren , maar ik heb die zoektocht precies overgeslagen. Ik wou mode-ontwerpster worden en heb heel mijn leven in één rechte lijn daar naar toe gewerkt. De echte klik maakte ik toen ik dertien was en een volwassen iemand een ontwerp uittekende. Ik dacht toen, nee, nee, zo NIET! En toen wist ik het… Dit is wat ik ben. Dit is wat ik wil. Ik heb mezelf zelfs nooit de vraag gesteld wat ik zou willen doen buiten ontwerpen.”

Hoe zich dat uitte? “Ik ging bijvoorbeeld naar de tekenles in plaats van het burgerlijk huwelijk van één van mijn zussen, haha. Die passie en drive zat en zit nog altijd heel diep. En de tekenschool, dat was mijn natuurlijke habitat. Ik leefde van zaterdag naar zaterdag, van tekenles naar tekenles. Jong zijn, is iets magisch, hé! Je hebt dan nog een bepaalde onbezonnen vrijheid in je creativiteit die nu soms wordt overschaduwd door de realiteit van budgetten en financiën, familiale zorgen en andere volwassen verplichtingen. Ik wil de mensen rondom me ook altijd goed verzorgen, dus ik voel de laatste jaren wel dat ik steeds meer verlang naar een betrouwbare zakelijke partner die de realiteit van het cijferen met veel liefde uit mijn handen kan nemen. Maar ik klaag niet hé!”,  lacht ze. “Mijn team is echt dragend wat die hunker naar creativiteit betreft en ze gunnen mij de ruimte om me zo vrij mogelijk te kunnen bewegen, want ik weet dat ik duizend keer beter kan, op die manier, en daar ga ik voor, dat houdt me gemotiveerd. Dat is mijn eten en mijn drinken.”

Waar zit dat meisje dan nog dat naar de kustwerken zat te apegapen? “Zij is er altijd. IIk blijf dat eeuwig observerend kind ergens. Altijd op zoek naar beter, mooier, anders. Inspiratiereizen voeden mij ook enorm. Zo ben ik onlangs naar Korea afgezakt met mijn dochter, Nina, om daar de cultuur op te snuiven. Zálig vind ik dat.

Wat valt haar op aan mensen, in het algemeen? “Goh, mensen zijn gewoontebeestjes. Tijdens Corona bijvoorbeeld, riep iedereen dat we het anders gingen doen, maar nu die storm is gaan liggen , grijpt iedereen terug naar het oude en vertrouwde. Eventjes heb ik verbaasd gedacht, mensen, we gingen het toch anders doen? Maar dan laat ik dat weer los. Ik wil namelijk niet vastroesten. Ik stoor me er ook niet aan, aan andere levensvisies. Ik ga gewoon in één rechte lijn mijn dromen en visies volgen. Weet je, tv, kijk ik al jaren niet meer. Onlangs kocht mijn man Jan een grote tv. Ik zit daar dan voor en denk, ik verspil mijn tijd. Geef mij maar een boek! Eentje dat me wat bijbrengt zoals Eckhart Tolles ‘De kracht van het nu’. Dat boeken lezen zou al op de kleuterschool geïntroduceerd mogen worden.”

Waar ze dan van houdt? “Uiteindelijk zou je kunnen zeggen dat ik van waardevolle dingen hou en dit in alle eenvoud en bescheidenheid. Understated luxury, noemt men dat tegenwoordig. Momenteel is dat een trend, en trends verdwijnen, maar voor mij is dat een blijver, en al jaren een vaste waarde binnen ons bedrijf. Lang voordat het als trend werd geherlanceerd.. Je kan onze kledij vergelijken met het doorgeven van een kostbaar juweel van moeder op dochter. Zo krijgt vakmanschap plots ook een emotionele en symbolische waarde. Hoe mooi vind ik het dan ook telkens weer om van onze klanten te horen dat hun dochters nu al azen op dat ene kledingstuk dat mama bij ons aankocht.”

Hoe ze de Wifty’s ziet? “Meer op hun gemak, ik weet niet goed hoe ik dat moet omschrijven. Wifty’s staan met een gezonde nonchalance in het leven. En hey! Vijftig is nog jong hé, verdorie! Ik heb wel eens gehoord: “Vanaf nu vier ik mijn verjaardagen niet meer.” HUH? Maar allez! Ge zijt nog zo jong, gezond en bovendien zoveel wijzer. Vier dat toch! En wat is dat met dat taboe rond de menopauze? Na mijn radio-présence bij Venema ontplofte mijn inbox bijna. Er zijn zelfs vrouwen naar de boetiek afgezakt om de vrouw die openlijk op de radio met haar waaier de vapeurs zat weg te wuiven – en daar geen enkele schaamte voor had – te ontmoeten. Ja, denk ik dan, dat is toch bizar, dat taboe! Ik kan in een vergadering met duizend mannen zitten, als ik een vapeur krijg dan zeg ik dat. Dan staat de boel even on hold.”

Hoe leert je omgeving anders met jouw veranderingen omgaan? “Jan zet ’s nachts gewoon de ventilator aan als ik lig te puffen. Dat is bij ons de dood normaalste zaak van de wereld. In onze boetieks ook trouwens. Vapeurke? Ga maar even lekker bij de ventilator staan met een glaasje water.“

Neen. Geen taboe bij Souâd.  Alleen liefde. En visie.

Coby Avgoustakis fotografeert en interviewt boeiende vrouwen voor Wifty, Souâd Feriani is de eerste in een reeks Wifty portretten – Cobygraphy