Hoe zou jij reageren als je dit verdict te horen krijgt? Groot of klein? Angstig of groots?
Oliver Sacks, neuroloog en auteur, kreeg te horen dat hij nog enkele weken te leven had.
Hij verwijst in zijn allerlaatste opiniestuk voor de NY Times online naar “My Own Life” een prachtige tekst van een grote geest die weet dat hij zal sterven.
Het is de tekst van een van Sacks’ favoriete filosofen David Hume die op zijn 65 ook te horen kreeg dat hij terminaal ziek is. Naar aanleiding daarvan schrijft hij op één dag in april 1776 zijn autobiografie. met de (Engelse) titel “My Own Life.”
“I am now face to face with dying. But I am not finished with living”.
Wifty Guest JVL vertelt over de laatste uren samen met een van zijn vrienden.
“Als ik zijn woorden lees, als ik zijn kracht en moed vermoed achter zijn woorden, vraag ik mij af : als het ooit zo ver komt, wie in mij zal er dan opstaan ?
Ik weet het niet. Want ik zal het nooit weten vóór het zo ver is.
Ik zag mensen van wie ik verwachtte dat ze het op één of andere manier aan zouden kunnen, maar het toch niet deden of konden. Ik zag mensen van wie ik het niet verwachtte en dan toch…
Een man, kamerbreed het leven vullend met lichaam, woord en daad, schrompelt weg tot een angstig wezen dat zich nog enkele maanden terugtrekt in zijn kamer en enkel nog zijn laatste kleinkind bij hem duldt.
Een man, in zijn huis waar de muren bedekt zijn met boeken, boeken waarin voor elke vraag van en in het leven wel ergens een antwoord staat, slaat in paniek, want in geen enkel boek staat het antwoord op die ene vraag. Hij sterft in angst, met als laatste boek op het nachtkastje “A la recherche du temps perdu”.
Maar ook die ene man, met wie ik geregeld die laatste weken, sigaretten rollend van zijn geprefereerd merk (Nybros, da’s toebak !), nippend van uiteindelijk elk één fles Bourgogne.
Of die andere man die net voor hij zal sterven nog de tuin in wandelt om de stand van de seizoenen te peilen en even later rustig liggend op zijn zetel met zicht op diezelfde tuin, de kat onder de hand, zegt “ik ben zo gelukkig” en dan zwijgt voor altijd.
Elk van die mensen heeft de angst gekend. Maar sommigen slagen er in de angst te vervangen door verdriet. Immens diep verdriet. Maar verdriet, dat kennen we, dat is ons vertrouwd. Dat is een beetje thuiskomen.
En over verdriet kun je met anderen praten.
Wie ik zal zijn als het zo ver is ? Ik weet het niet .”
0 Comments