Als het dan toch altijd moet gaan over die spreekwoordelijke rugzak van een vijftigjarige, laat mij hem dan bagage noemen: kunde, wijsheid, levenslessen … Winst dus, in de plaats van die veralgemeende treurnis over een onderbenut verleden.
Op wat losse steken na zijn de kinderen opgevoed. Deel twee van mijn leven wordt enkel nog pret en verzet. Mmm, ik heb toch meer nodig te verhinderen dat ik alle vijf voet de hand aan mezelf sla. Een sportwagen of een hipsterkapsel gaat het niet voorkomen. En ik ben te onbemiddeld om de sugardaddy uit te hangen. Eigenlijk, afgezien van een beetje vertellen, heb ik weinig te bieden. Hopelijk blijft de Russisch-Oekraïense Crisis weg, want aan mij heb je niks (‘ga daar mee naar de oorlog’). Wat nu gezongen? Voorwaar een zingevingsvraag. Alsof ik er daar al niet genoeg van had …
Ik kan natuurlijk een carrièreswitch overwegen, me alsnog ontpoppen tot zo’n gecertificeerd coach van het een of het ander. Ik deel namelijk toch al mijn savoir-faire met twijfelende twintigers. Alleen voel ik me er iets te veel de Goed Gevoel-vraagbaak bij en lijkt het op ‘opa spreekt’. Met een zilveren plak aan de deur win ik vast aan geloofwaardigheid. Eén sessie volstaat: “Enkel veelvuldig ondergaan brengt op betere gedachten. Er bestaat geen doorsteek, de kilometers zullen moeten worden gemaakt. Er is maar één pad: dat van de weerstand, ‘het obstakel is de weg’* en daarin een vergelijk vinden van laveren en ermee dealen.” Ziezo, einde traject. Commercieel niet erg interessant. Alle andere zelfvermeende kennis dient die twens tot niks.
Het vervelende aan dit soort levensbesluiten is dat ze een twintigjarige in dovemansoren vallen. Het is jongeren lastig verkoopbaar. Niet risicoloos bovendien want het ruikt naar boeddhisme en eenmaal ontdekt dreigen dolende zielen zich in spiritualiteit te verliezen. Je ziet het ook bij Wifties: dan komt er geen plastische ingreep of een nieuwe haarsnit maar excessief yogaën of mediteren. De facto hetzelfde, verdoven en niet voelen, afleiden, lastigheid vermijden. Elke wankelende ziel houd je er dus beter van weg.
Met andere woorden: ik verzwijg mijn bronnen (noem het vooral géén atiyoga) en vat het zo samen: ‘Het leven ìs geen pretje maar het wordt wel veel leuker door je daarmee te verzoenen’. Dat kan zo op een tegeltje. Dààr ligt mogelijk nog een persoonlijke missie: de wijze levenslessen pogen te vervroegen, een soort van midlifecrisis op dertig jaar (niet te verwarren met het dertigersdilemma). Misschien wordt dat mijn postfifty-ambitie: het gezegde ‘wijsheid komt met de jaren’ schrappen.
In die optiek geeft de Wifty-filosofie niet de juiste boodschap: het klinkt me allemaal iets te veel als stoerdoenerij, revanche en een strijd tegen afwijzingsangst. Door wie eigenlijk? Het mandom? Leg dan de klemtoon maar op dom. Het is een weinig opbeurende gedachte: je moet eerst een jaar of dertig door het stof (ervan uitgaande dat de eerste twintig wel meevallen), daarna pas begint de lol. Het voelt als een variante op die meest wanhopige vreugdekreet ooit, TGIF, maar dan nòg dramatischer: Thank God I’m Fifty.
Dus stel ik voor in de plaats van samen wonden en wie weet wat nog allemaal te likken op Menopauzefeestjes® de krachten te bundelen en in te zetten op preventie. In feite zou de wederopgestane vrouw (zo komt het bij mij binnen) niet mogen bestaan. Gedaan dus met zichzelf als overlevers op de borsten te kloppen: ga kijken hoe de rehabilitatieclub Wifty overbodig kan worden gemaakt.
De zin van het leven is de zin ìn het leven en dat zou op elke leeftijd zo moeten zijn. Dat probeer ik te doen: de hand nemen van mensen die jonger zijn dan mezelf. Zelfvertrouwen geven, aanmoedigen, zorgvuldigheid bijbrengen, wijzen op het nut van klappen incasseren, exposure, kijken.
De enigen van wie ik dat mandaat krijg zijn mijn dochters. Dat is niet geheel wederzijds. Zij zouden me liever low profile zien gaan. Veel ruimte voor uitspattingen krijg ik van hen niet. Het gaat algauw over een midlifecrisis. Dat is zo ongeveer het lastigste aan wat nieuws ondernemen op vijftig jaar: hoe maak ik me niet al te belachelijk en hoe word ik vooral niet gezien als een man die niet oud wil worden? Voor zover dat al niet is gebeurd.
Misschien ben ik wel meer bezig met het feit dat ik vijftig ben dan ik toegeven wil. Nu en dan is er de confrontatie: ben je plots de ouderdomsdeken van de groep, op het werk, begin je aansluiting te missen met het jonge volk. Ben je in de ogen van millennials seksueel volstrekt onaantrekkelijk en voel je plots belangstelling van oudere vrouwen. Dat is schrikken (in allerlei opzichten soms). Is het opletten met seksmopjes, die je al je hele leven onbestraft maakt, alleen riskeer je nu voor een dirty ol’ man te worden versleten. Soms noemen ze me jongen, soms noemen ze mij meneer. Af en toe voelt vijftig zijn als een nieuwe puberteit: een paar bastaardjaren, vis noch vlees, je bent niet jong meer, maar ook niet oud. Daar zit een tattoo in, zo eentje boogsgewijs van sleutelbeen naar sleutelbeen: Too Old to Rock ‘n’ Roll, Too Young to Die!**
Tot slot wat Wifty-advies: Word niet potsierlijk. Er is een verschil tussen er smaakvol en zelfverzekerd uitzien en clownesk. Overdaad schaadt. Een prettig verzorgde vrouw is geen meisje van vijftig, dat schreeuwt alleen maar uit hoe erg ze het allemaal wel niet vindt. Zeg nooit: ik ben vijftig maar ik voel me nog twintig.
Ga niet fanatiek sporten of diëten om toch maar dat lijntje te houden. Het maakt je vast ongenietbaar. En met een calorieteller tafelen is ronduit ongezellig. Denk na vooraleer je scheve schaatsen rijdt: alles komt namelijk uit en daarna wordt het nooit meer zoals het was. Denk vooral eens na waaròm je het doet. Rijg de onenightstands niet aan elkaar: vroeg of laat wordt de leegte achteraf ondraaglijk. Nu en dan je marktwaarde checken is fijn, maar laat het niet je drijfveer zijn. Het maakt je namelijk totaal oninteressant.
Noot: alles wat hierboven staat geldt nog meer voor mannen.
* Naar het boek van Ryan Holiday.
** Naar Jethro Tull.
WIE IS JOOST ELLI?
- Joost Elli (°1970) acteert vanaf 2006 bij de Leuvense Musicalcompagnie Mithe. Als toneelacteur speelt hij bij het vrijwel onbekende 2 Much 2 Soon.
- In 2021 verscheen van zijn hand een digitaal boek over de tv-reeks De collega’s, waarvan hij ook podcastreeks maakt. Zijn muzikaal eerbetoon aan de schilder Bob Ross werd in datzelfde jaar met de single ‘Happy Little Accidents’ een feit. Dat muzikaal avontuur krijgt deze zomer nog een vervolg met de single ‘Telkens als je naar ons komt’, waarmee hij een ernstige gooi naar het BV-schap doet.
- In het najaar speelt 2 Much 2 Soon ‘Le Prénom’. Voorjaar 2023 treedt hij met Mithe aan als de onverdraaglijke, seksistische Mr. Hart in de musical ‘9 to 5′. In december 2023 staat daarbovenop China – The Whole Enchilada’ op het programma, een hilarische kroniek van China, die hij vertaalde en ook zelf gaat meespelen.
- Tussendoor blogt hij sinds 2020 met wisselend succes wekelijks op zijn website joostelli.be. Daarin verbaast hij zich over de wereld en kijkt hoe hij zich daarin staande kan houden. Eveneens met gemengd resultaat.
- Hij werkt al ruim 29 jaar als psychiatrisch verpleegkundige bij de Zorggroep Sint-Kamillus in Bierbeek, geregeld een goede inspiratiebron wanneer het gaat over het leven trachten te begrijpen.
- Hij woont in Leuven en heeft twee iets te snel volwassen geworden dochters, Floor en Truus.
0 Comments