Misdaadschrijver Piet Teigeler: “Geweld tegen vrouwen een cultuurkwestie? Rot toch op, man! Geweld tegen vrouwen een kwestie van kleding? Go fuck yourself!”

Piet Teigeler vanuit Spanje.

Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer, auteur van 17 misdaadromans én medemens) ventileert vanuit Spanje.

Vrouwen

Ik was als puber even hitsig als de rest van de pukkelclub. Het zesde en het negende gebod waren de kern van het leven. Dat gold zowel voor ons, likkebaardende zondaars, als voor de zwartgerokte herders die kuitenbijtend rond onze kudde renden.  

Wij maakten op vrije middagen lange wandelingen. Rijen van drie, nooit van twee want dat zou tot ongewenste intimiteiten kunnen leiden. Dat verhinderde niet dat mijn twee kameraden en ik, tijdens die urenlange tochten van het internaat naar nergens en weer terug, aan een stuk door raasden over onze imaginaire avonturen met meisjes. De details waren zo goor mogelijk, maar niet altijd even accuraat, want wie ooit eens tweeënzeventig maagden wil zien, hoeft maar een groepsfoto te bekijken van collegeleerlingen uit de jaren vijftig.

Er werd voor en achter ons geluistervinkt en wij stonden alras bekend als vuilbekkend uitschot. Geen enkele surveillant die er ons op aansprak, een omstandigheid die ik pas later correct wist te interpreteren. Als zestienjarige testosteronbom was ik namelijk te naïef om te herkennen dat homo-erotiek de grootste zorg (zo niet de grootste droom) was van onze opvoeders. 

De suggestie als zou mijn geregeld opgebiechte onkuisheid ‘tegen de natuur’  kunnen zijn, interpreteerde ik als ‘Vuile manieren met de hond? Nee, pater’. Maar dit geheel terzijde.

Wat ik wilde zeggen is dat het gebruik van geweld, of zelfs maar aandrang, nooit of te nimmer in onze koortsdromen voor kwam. Ook later, toen onze eigen sterke arm eindelijk de plaats mocht ruimen voor de zachte armen van de echte erotiek, kwam het gebruik van geweld niet bij me op. Ook in mijn omgeving heb ik verkrachting nooit als middel horen noemen en zeker niet als doel.

Laat ik daarbij nog opmerken dat ik de versluierende vrouwenmode van de jaren veertig en vijftig beduidend opwindender vond dan de hotpants van de jaren zestig. Oké, dat komt wellicht omdat ik dertig was vanaf zesenzestig en omdat ik dan zo stilaan wist wat er zo hot was onder de mini. In mijn herinnering is het echter zo dat de verbranding van de beha en het verkorten van de rok de hitsigheid eerder temperde dan verhoogde. 

Geweld tegen vrouwen een cultuurkwestie? Rot toch op, man! Geweld tegen vrouwen een kwestie van kleding? Go fuck yourself!

Geen geweld tegen vrouwen in het Westen, misschien? Zeker wel, maar bij ons is het een misdaad en geen kwajongensstreek.

Piet Teigeler