Brief van Cristina uit Brazilië over het fijne bezoek van haar vriendin Martine.
Als je tien bent heb je geen vriendinnen van zeven. Als zestienjarige zou je wel gek zijn om je met eentje van dertien in te laten. Na je twintigste merk je geen verschil meer en lijkt het of je altijd even oud geweest bent. En dan gebeurt het: één van de twee is nog geen vijftig en de andere is er al over en de kloof wordt weer groter.
Dat merkte ik de afgelopen weken toen ik mijn net-nog-geen-wifty-vriendin Martine te logeren had. Ik kan haar wel bondgenoot maken van de ongemakjes die plots deel van mijn dagelijks leven zijn gaan uitmaken, maar ik zie dat het niet echt tot haar door dringt. Dat ze zich niet echt betrokken voelt. Een beetje als op TV naar een tsunami in Japan kijken: wat erg allemaal, maar het is ver van mijn bed. Je ziet het haar denken terwijl ze in een wit broodje met vette kaas bijt.
Gelukkig beperken de verschillen zich tot pré-menopauze en er-midden-in-verschijnselen. Voor de rest staan we nog altijd behoorlijk op dezelfde golflengte, net als toen we elkaar zo’n dertig jaar geleden tegen het strakke lijf liepen.
Jammer genoeg verloren we elkaar een lange tijd uit het oog, maar toen we elkaar terug vonden, was er niets veranderd. Het bleek zelfs dat de destijds door ons voor ons voorspelde toekomst grotendeels was uitgekomen.
Los van het feit dan van hoe het met onze lijven gesteld is (enige verandering op dat vlak hadden we niet ingecalculeerd), had Martine haar droom waar gemaakt en doet ze wat ze het liefste doet, creatief werk in haar eigen zaak.
De droom waar ik mij nu in bevind was dertig jaar geleden nog niet door mijn hoofd gewaaid, maar stond op het punt verwezenlijkt te worden toen Martine en ik elkaar terug vonden. Net toen we samen opnieuw op dreef begonnen te komen, vertrok ik met mijn kat naar Bahia in Brazilië. Martine vond dit aanvankelijk erg (ik ook), maar nu heeft ze toch maar lekker twee weken kunnen genieten in mijn paradijselijke b&b op het strand, badend in 12u zon per dag aan de rand van het zwembad… En hoe vaak gebeurt het dat wifty-vriendinnen werkelijk twee weken bij elkaar kunnen zijn?
We hebben dan ook lekker bij gepraat en gefilosofeerd en gelachen en gereisd en gewandeld en genoten. Wat zijn we wijs geworden en relativerend, betere mensen eigenlijk. Vinden we zelf. En al helemaal na het obligate avondglas chardonnay.
Maar wat vooral leuk was, was de aanwezigheid van een echte vriendin. Iemand waarmee je een verleden deelt, waarmee je herinneringen kan ophalen, die snapt waar je over praat.
De mensen in mijn omgeving zijn heel lief, gastvrij en er zijn er zeker bij die om mij geven, maar echte vriendschap heb ik hier niet. Het is moeilijk om over dingen te praten die mensen gewoonweg niet kennen. Landen waar ze nog nooit over gehoord hebben, boeken waarvan ze het bestaan niet kennen. Ze weten niet wat newwave is of Kraakje, of vragen of er iemand dood is wanneer ik naar Gerry Mulligan luister…
Maar toch is er op dit moment geen plek in de wereld waar ik liever woon dan hier in mijn paradijs. Ik heb trouwens het geluk om vaak gasten in huis te hebben uit alle hoeken van de wereld, die op zoek zijn naar wat ik heb. Die graag met mij praten, filosoferen, hun hart uitstorten of zich terug komen opladen. Ze laten allemaal een stukje van zichzelf achter. Mensen van twintig, dertig, veertig, vijftig, zestig, …. Zonder een merkbaar verschil in leeftijd.
Nee, deze twee weken waren voor mij echt vakantie, hoewel ik Martine mee nam naar plekken die ik al zo vaak heb bezocht met gasten, job dus. Nu was het allemaal heel ontspannen, zag ik het een beetje met de ogen van de toerist. Zo ben ik ook gaan beseffen wat ik de mensen kan bieden en waarom ze altijd zo tevreden zijn.
En als Martine volgende keer komt zal de afstand in jaren opnieuw kleiner geworden zijn, want dan is ook zij voluit Wifty!
Een bezoek aan het paradijs? En ontvangen worden door een gastvrije Wifty? Check www.bela-bahia.com
Foto’s eigendom van Cristina, gepubliceerd met haar toestemming.
0 Comments