Wifty Guest Miet Crabbé
Miet Crabbé weet na meer dan vijftig jaar in dit leven dat ze van kleren houdt. En van eten. Van mooie dingen. Rommelmarkten. Bloemen. Rode wijn. Families. Tafels. Kastelen. Tradities. Kapellekes en boerderijen. Stoeten en processies.
Is rebels. Toch wel. En soms strijdlustig.
Was in een eerste leven journalist, startte dan het kledingmerk Lena Lena op en is nu in de weer met crowdfunding voor haar nieuw concept: Curriculum
Top schoendesigner Pol Engels overleed donderdagnacht onverwachts, hij was onderweg met een nieuwe lading prachtige schoenen vanuit Italië. Pol was een kunstenaar, geboren met het verlangen om zo uniek en individueel mogelijk schoenen te ontwerpen. “Schoenen zijn een representatie van iemands leven.” was zijn filosofie. Miet schreef een mooie hommage …
R.I.P. POL ENGELS
[typography font=”Cardo” size=”24″ size_format=”px”]“Ik keek naar de schoonheid van zijn schoenen. Ze deden me deugd, zoals kunst soms deugd kan doen. En ze inspireerden me. Tot silhouetten. Ik kreeg zin me op te kleden. Zin om uit te gaan, om mensen te ontmoeten, om te dansen. Zin in zomer of winter. Zin in leven.”[/typography]
Jaren geleden werd ik door Josette Janssens, docent aan de Antwerpse Modeacademie, uitgenodigd om gastjurylid te zijn bij de laatstejaarsstudenten Mode. Eén van die studenten was Pol Engels. Hij maakte een eindwerk over Les Misérables van Victor Hugo en werkte rond recyclage. Als ik me goed herinner had hij geen enkel kledingstuk zelf gemaakt, maar door verven en vernaaien en assembleren een totaal nieuwe look gecreëerd met bestaande stukken.
Ik vond hem geniaal en gaf hem een ferme 9. Ik merkte de paniekerige blik in de ogen van Josette Janssens, die mij verkeerdelijk aanzien had voor een modejournaliste met eng-klassieke voorkeuren. Het werd me langzaam duidelijk dat ze me erbij gehaald had om die dwarse Engels te buizen. Een streep door haar rekening.
Josette Janssens is al lang dood en vandaag is ook Pol Engels dood. Ik schrijf hem deze kleine hommage, omdat hij me dikwijls een gelukkig gevoel gegeven heeft. Een viertal jaar geleden kwam ik hem terug tegen. Hij was ondertussen, na een hele hap leven, schoenenontwerper geworden. Eerst volgde hij het klassieke circuit via schoenwinkels. Zijn schoenen stonden in de beste zaken, tot in Rusland.
Maar, zo zegde hij zelf, hij zag nooit vrienden of kennissen met zijn schoenen. Ze waren veel te duur voor hen. Engels veranderde zijn concept. Hij besloot rechtstreeks aan de consument te verkopen en schakelde de winkels uit. Dit maakte zijn creaties ongeveer de helft goedkoper. Hij ging zijn prototypes bij mensen thuis tonen, op kleine evenementjes. Je kon dan je bestelling plaatsen en een achttal weken later werden je schoenen geleverd. Ik werd één van zijn gastvrouwen.
Ik maakte mijn kennissenkring alert voor de dag en het uur dat hij zou komen. Hij arriveerde altijd een half uur op voorhand, samen met zijn lieve Veerle, en vliegensvlug stalden ze alle modellen uit. De mensen kwamen kijken en bestellen, en dan, hop, waren Veerle en Pol weer weg. Moe, en meestal tevreden. Soms trokken ze dan nog naar een tango-avond. Pol was dol op tango. En zijn blik ging steeds naar de vrouwenvoeten in de mooiste dansschoenen. Ja, hij was een beetje een voetenfetisjist, zei hij zelf.
Hij maakte me gelukkig. Als hij en Veerle kwamen, werd ik blij. Gewoon blij. Ik keek naar de schoonheid van zijn schoenen. Ze deden me deugd, zoals kunst soms deugd kan doen. En ze inspireerden me. Tot silhouetten. Ik kreeg zin me op te kleden. Zin om uit te gaan, om mensen te ontmoeten, om te dansen. Zin in zomer of winter. Zin in leven.
Put on your dancing shoes and dance…..
Miet
0 Comments