JEANNINE (83): “Gisteren kwam mijn dochter langs, met bloemen en fondant pralines. Hoe graag we elkaar ook wilden knuffelen, we respecteerden elkaars veilige afstand. Natuurlijk mis ik haar kussen, haar warmte, het is heerlijk vertoeven in haar aura. Maar ik klaag niet, ons contact is heel intens.

We bellen elkaar dagelijks, praten over het leven, halen herinneringen op, schrijven elkaar, en maken toekomstplannen. Zij is mijn vlees en bloed, we voelen elkaar, ook al zien we elkaar niet.

Vandaag maak ik me zorgen, die versoepeling blijft een groot vraagteken, ik voelde me zo veilig, in alle afzondering. Ik woon aan zee, binnenkort komt er een hele wolk mensen op de kust af. Het was hier zo rustig, zo stil, zo zuiver. Ik had dat kleine stukje geluk tussen te weinig en te veel hebben helemaal aanvaard.

Dus ja, ik ben ongerust, de mensen die binnenkort naar zee komen zullen uitgelaten zijn, omdat ze eindelijk op weekend of op vakantie kunnen gaan. Ik ben bang dat ze daardoor de veiligheidsregels vergeten en onze veilige cocon in gevaar brengen…

Ik wandel elke dag op m’n blote voeten langs de zee, aan de ene kant voel ik me puur en veilig, aan de andere kant onveilig. Want ook de bezorgdheid voor diegenen waar ik zoveel van hou blijft.

Ik weet het, we moeten doorgaan, met respect voor de veiligheidsregels, en zo naar een betere en gezondere toekomst grijpen.

Maar laten we alsjeblief voorzichtig blijven, want ik heb alle vertrouwen in het leven, maar niet in sommige mensen…

Zorg goed voor elkaar! Alle liefs.”