“Ouderschap? Hoe zit dat bij jullie? Ik vind er niet veel meer aan om eerlijk te zijn. Ik ben net 50 geworden en ik zit in de jaren die allesbehalve zen en relax zijn, mijn kinderen zijn tieners en jong volwassenen, en ik heb stress. Ik slaap weinig, ik lig vaak te wachten tot ze ’s nacht thuiskomen na een avondje uit. Ik wil niet de overbezorgde moeder zijn, maar toch is het zo.

Ondertussen help ik hen bij hun huiswerk en tests, leer ik één van hen autorijden, en als ik ‘rem, rem, rem!’ roep rijdt ze gewoon door… We hebben geweldige gesprekken en nog meer oorverdovende stiltes. Ik hoop dat ze de juiste keuzes maken.

Keuzes, keuzes, keuzes… dat deel lijkt nooit te eindigen. Soms mis ik die schattige, slapende peuters, hun leuke knutselwerken en gekke gezichtjes, schommels duwen in het park, samen liedjes zingen in de auto…. Het is nu hún muziek, waarvan ik soms niets snap. En die luider mag dan mijn muziek.

Het is anders, niet minder belangrijk, maar soms heb ik het er lastig mee. Dan probeer ik het eenvoudig te houden, ik ben er voor hen, ik zie hen graag, ik luister en ik geef. Zij zien en beseffen dat niet, nog niet. Dat maakt dat ik me soms eenzaam voel, daar op die onzichtbare plek als alleenstaande ouder.

Ik weet het, het is weer een volgende fase, ik moet hen loslaten. Leren loslaten, dat is een uitdaging voor mij…”