Het waait aanzienlijk, zo’n 100 km per uur. Op de radio spreekt men van een zware storm die bomen ontworteld en gebouwen beschadigd.
Ik beken, ik ben nét geen orkaanjager. Bij hevige wind en storm kan ik me niet inhouden, dan moet ik naar buiten. Heerlijk. Ik kan ook eindeloos genieten van een briesje door m’n haar maar vandaag mag het wat meer zijn. Uitwaaien, mijn hoofd leegmaken, te weten komen uit welke hoek de wind waait.
Dat is nodig, want ik ben in de war, het wringt aan alle kanten.
De uitgezaaide kanker bij mijn lieve vriendin die palliatieve chemo krijgt. De uitgezaaide kanker wereldwijd die zoveel onschuldige slachtoffers maakt, door wanbeleid, hebzucht, religie… Ik lig er ’s nachts wakker van.
Ik woon aan zee, als het me allemaal teveel wordt dan keer ik de door mensen bewoonde wereld met veel plezier de rug toe.
Als het stormt dan rijden we naar Blankenberge, daar bevinden zich rond de jachthavengeul twee staketsels die van op het land een eind in zee lopen: het houten Oosterstaketsel en het betonnen Westerstaketsel vlakbij de Oesterput. Op het einde staan er lichtbakens voor de scheepvaart.
We doen ze allebei, eerst het houten dan het betonnen staketsel. De wind trekt en duwt, de zee smakt tegen de peilers en zwiept druppels zout water over de rand. De rukwinden zijn zo krachtig dat je nèt niet omvalt en praten is onmogelijk.
Helemaal zoals ik me vanbinnen voel: uit mijn evenwicht en monddood, uit machteloosheid.
Aan het einde van het staketsel zie ik alleen maar woeste zee, ik geniet van die prachtige, krachtige natuur.
En ik denk aan de uitspraak van mijn neef Emiel (13) twee weken eerder toen we het over een mogelijke komeetinslag hadden:
“Maak je geen zorgen Tati, de kans dat de mensheid zichzelf uitroeit is veel groter dan een komeetinslag!”
En hij lacht als hij mijn verschrikt gezicht ziet. Hij heeft gelijk, spijtig genoeg, maar hij heeft ook ontzettend veel zin in het leven, als het aan hem ligt dan komt het allemaal goed.
En ik lach ook want ik heb ook zin in het leven en ik geloof in hem en ik weet dat hij en zijn tijdsgenoten het beter gaan doen dan wij…
Red ons Emiel! ;-)
helene@wifty.be
1 Comments
M.
Ja die natuur, die pakt je bij de keel en zet je met beide voeten op de grond. Mooi geschreven, mooie foto’s.