De film wil ik absoluut zien. Welp van Jonas Govaerts is geïnspireerd door de -scuse my French – onsterfelijke kampen en bosspellen van jeugdverenigingen. Ik zat bij de Gidsen en heb het hele traject doorlopen van Kabouter tot Jong Gids en Gids.
Ik herinner me vooral de oude gebouwen waar we om de zoveel jaar naartoe verhuisden. Waarschijnlijk omdat het pand te bouwvallig werd. Het was er koud, kil. Niets faciliteiten. Amper een werkende wc. Hield me dat tegen? Nope. Het plezier overwon steeds de ongemakken. Ik denk dat tegenwoordig te veel ouders zouden reclameren. Gelukkig heb ik het allemaal kunnen meemaken.
Als ik zie waar mijn jongste ‘huist‘! Wow, dat zijn heuse villa’s. Lekker warm in de winter. Koel in de zomer. Alles is er aanwezig. Inclusief een subliem uitzicht. Schitterende zonsopgangen en -ondergangen. Je zal maar scouts zijn anno 2014.
Ik herinner me ook de kampen. In tenten. Met gesjorde wc’s. Horror.
Ik herinner me ook het kampvuur. Knetterend hout, hoge vlammen, de verhalen. En dan stiekem omkijken of er niets ‘raars’ te zien is achter mij. Loeren naar het zwarte gat. Want je zag niets. N.I.E.T.S. Brrrrr.
Mijn levendige fantasie was té levendig. Ik geloofde tot mijn 7de zo hard in het bestaan van Sinterklaas dat mijn ouders al hun registers hebben moeten opentrekken om me duidelijk te maken dat die man een verklede gast was. De goedheilige man bestond niet, echt niet. Zucht. Ik zat toen zo in mijn schrik-trip dat ik niet eens zàg dat de vele Sinterklazen altijd àndere mannen waren met andere stemmen, postuur. Ik heb het al eens geschreven: nog steeds gaat er een rilling door mijn lijf als ik plotsklaps een sinterklaas voor mijn neus zie. En die angst heb ik alleen aan mezelf en mijn fantasie te danken.
Ook bij de kabouters stond ik doodsangsten uit tijdens het sinterklaasmoment. We zaten keurig te wachten en ineens springen de pieten het lokaaltje binnen. Met een gedraaide sjaal klopten ze op onze ruggen. Mijn hartje klopte snel. Niet van spanning maar van pure schrik.
Terug naar de scoutskampen. Tijdens zo’n kamp was er tijdens één nacht het bosspel. Je kan je nu wel voorstellen hoe ik eraan toe was. Ik hield mijn mond. Maar schrik dat ik had. Mensen toch. Voor een kind was dat machtig. Mijn troost? Dat ik nog meer bange stemmetjes hoorde in de nacht. In de verte hoorde ik zelfs iemand snikken. Daar trok ik me aan op. Dat iemand nog banger was. Ik was zo blij dat ik niet de enige was.
Vind ik nu dat die bosspellen moeten verboden worden. Maar neen! Natuurlijk niet. Een beetje schrik mag. Moet zelfs. De enige raad die ik de leiding geef: zorg dat je de kleintjes begeleidt. Een kleine vinger doet al zo’n deugd. En hou vooral diegenen die té stoer doen of té stil zijn in ’t oog. Wat hen betreft, staat daar écht een raar monster in het bos. Gegarandeerd pipi in de broek.
Mijn hele leven lang heb ik met plezier naar horrorfilms en thrillers gekeken. Weliswaar met de handen voor mijn ogen. Ik dééd het toch maar haha. Vind ik Welp geschikt voor 12-jarigen? Ik moet eerst die film gezien hebben. Maar ik denk dat het inderdaad wat té vroeg is.
Uit de eerste reacties begrijp ik dat het geen Disney film is. Maar ola, ik heb als kind ook gedaverd bij het bekijken van Disney’s Assepoester en Sneeuwwitje. Maar ach, als kind maakte ik me verschrikkelijk hard zorgen om Fred Flinstone die tijdens de eindgeneriek aan de deur werd geploft door zijn huisdier Dino. Bonkend op de deur riep hij naar Wilma. En met dat beeld en die zorgen ging ik slapen. Zo’n kind dus.
Bon, ik heb gehoord dat de filmkeuringscommissie een update van de zittende raad zoekt. Haha, ik stel me voor zulke twijfelgevallen graag kandidaat. Als benchmark roep ik mijn kinderlijke angsten en fantasie op die me als 12-jarige bezig hielden.
Over Welp
Welp is een horroravontuur waarin Sam, een fantasierijke, wat in zichzelf gekeerde welp, op scoutskamp vertrekt naar de Ardennen. Eenmaal aangekomen in het bos, merkt Sam al snel dat er iets niet pluis is. Hij ontdekt ondermeer een mysterieuze boomhut, bewoond door een verwilderd, gemaskerd boskind, Kai. De andere welpen en leiding hebben echter geen oren naar zijn Sams avonturen. De jongen vertelt wel vaker straffe verhalen en bovendien heeft leider Peter het te druk met te flirten met foerierster Jasmijn, dik tegen de zin van hoofdleider Kris. Alleen Sam lijkt te beseffen in wat voor gevaarlijke situatie de scouts zich bevinden. Kai blijkt namelijk slechts het hulpje van De Stroper, een lokale psychopaat die het bos rondom het scoutsterrein heeft bezaaid met dodelijke vallen… De film is vanaf Halloween te zien in de Belgische bioscopen!
0 Comments