Dinsdag 6 mei 2014. GPS ingesteld en die geeft me 25 minuten aan. Op tijd vertrekken en liever daar in de auto krantje lezen. Bijtijds realiseer ik me dat de GPS me de ring opstuurt in plaats van naar centrum Brussel. Damn, de ‘II’ vergeten in de straatnaam. Koning Albert II laan. Via Facebook en sms krijg ik enorm veel thumbs up. Lief.
Zeg nu zelf. Het IS ook bijzonder. Uitgenodigd te worden door een minister. Via Twitter dan nog wel. Ik moet mijn ex-werkgever nog eens bedanken voor mijn ontslag. Zonder dat ontslag was ik nooit bij hem geraakt. Toch? ‘Een nadeel hep altijd een voordeel’.
Eén deur dicht en andere deuren open. Zoals ook die van van de CEO van de VDAB Fons Leroy. En nu die van minister Philippe Muyters.
Ik wil vooral mijn bezorgdheid met major spelers op de arbeidsmarkt delen. Hoe moeilijk het is om terug in een job te landen na je 50/55+. Modern Times 2014.
In de wachtzaal praat ik met Sofie van Communicatie ( na de babbel wordt zij aangeduid als contactpersoon). Zij werkte ooit voor feeling Wonen. Nu schrijft ze af en toe nog een artikeltje. Hmhm, van magazine naar de politiek. Moet ik onthouden. Qua carrière move kan dat tellen ja. Het zou me ook liggen ;-). Dan stappen we het bureau van minister Muyters binnen. Met een hartelijke glimlach en een ‘kom, we gaan hier zitten’ verwelkomt hij me. Zeer aangenaam man. Aimabel. Open. I like. Op slag voel ik me thuis. In enkele seconden zaten we al diep in de ‘materie’.
Met volgende topics op mijn lijstje:
1) activeringsplan naar werkgevers toe. Wat is hun incentive om
a) hun personeel van 50/55+ te motiveren
b) om werkzoekenden van 50/55+ (terug) te rekruteren?
2) HR-beleid 55+
3) medewerking vragen voor een ludieke CEO- mailingactie
Als intro smeet ik mijn ervaring van de ‘glazen muur’ op tafel. Ik ben gedurende mijn medialoopbaan vaak genoeg ontslagen om het verschil vast te stellen met vroeger en nu. Voor mijn 45ste moest ik rekenen op 3 tot 6 maanden om in een nieuwe opportuniteit te landen. Die vaak nog leuker was én beter betaalde. Zelden een slechter ervaring. Op twee uitzonderingen na. Nu lukt het me niet (meer). Ik word uitgenodigd. Steeds zeer positieve gesprekken. Tot ik tegen de ‘glazen muur’ bots. Wie herkent dé killing vraag: ‘en wat is je leeftijd mevrouw‘?
In alle workshops zeggen ze dat je die vraag moet omzeilen of niet op antwoorden… yeah right!? Zodra die vraag valt – hoe superpositief je gesprek ook is verlopen – glipt àlles uit je handen. Je ZIET iets in de ogen van je gesprekspartner. Net geen ‘angst’. Ze zéggen niet dat het je leeftijd is maar je voelt dat ze het dénken. Dat je per definitie -in hun ogen dan – te duur, te traag, te dicht bij pensioen staat, enzovoort enzoverder. Glazen muur.
Zelden hoor je juichen van: héhé, eindelijk iemand ouder, meer matuur, die onmiddellijk rendeert, loyaal, performant, met die skills én die talenten….
Daarover ging het dus met minister Muyters. ‘Ik word daar ambetant van‘ hoorde ik dikwijls van hem.
Met zijn regering trekt hij heel hard aan een nieuwe arbeidsmarktvisie. ‘Wat is er mooier dan fluitend naar het werk te gaan.’
Ik denk meteen terug naar die jobs waar ik effectief dagelijks -zelf in die klote files- fluitend naar het werk ging. Met wekelijks slappe lach. Creatieve en inspirerende bazen en/of collega’s. Met een baas die op zijn visitekaartje ‘Baas‘ had staan. Overuren die je met een big smile deed. Omdat je zo hard geloofde in de bedrijfsvisie én in je taken. Super collega’s. En nog steeds die aparte bonding met ex-collega’s. Jaren later nog steeds dat etentje, die babbel.
We moeten komaf maken met het doelgroepen denken.
– dé allochtonen
– dé vrouwen
– dé jongeren
– dé ouderen
…
dat is van een vorige eeuw. Het werkt niet meer. Natuurlijk zullen er jobs bijkomen als economie nog meer gaat groeien. Die logica is duidelijk. Het is tijd dat we dan ook werk maken van het nieuwe loopbaandenken.
Er zijn initiatieven om een nieuw loopbaandenken te implementeren. Wég van de idee van 1 job en die doe je voor rest van je leven. Dat is niet meer van deze tijd. Het is niet omdat je bent begonnen als arbeider bij Volvo of in de media, dat je voor de rest van je leven die moet doen of invullen. Kijk naar de ex-ceo van Electrabel Sophie Dutordoir. Zij is nu met een deli-zaakje gestart in Overijse!
Hoeveel 45- en 50-plussers geven hun ontslag om dan een carrièreswitch te ondernemen. Of dat die arbeider bij Volvo na zijn gedwongen ontslag ineens stukken gelukkiger is nu hij werkt in de gezondheidssector. Zulke positieve voorbeelden moeten meer draagvlak krijgen.
Muyters leest deze blog en hem was ook mijn grappig artikeltje over ‘Groenarbeider in Knokke’ opgevallen. ‘Ik ben blij dat je zo geactiveerd wordt. Waarschijnlijk is die job niets voor jou. Maar het is de bedoeling dat je denkkader breder wordt. Dat je out of the box gaat denken én zoeken.’ Hmmm, ik ben ooit groenredactrice geweest. Hahaha, 1 -0 in het voordeel van de minister.
En dan is hij helemaal op snelheid. ‘Waarom kan de ‘oudere’ verpleegster niet evolueren naar een coachingjob of naar een administratieve functie.’
De regering én VDAB laten zich inspireren door het Zweeds model. Gek toch hoe die Zweden dat ene stapje voor blijven. IKEA, ABBA, remember Nokia,… en altijd dat ietsje meer aandacht aan arbeid. Als je in Zweden iemand van 60 jaar als ‘oud‘ bestempelt, dan is dat ronduit een verwijt! Mensen werken er ook 8 jaar langer. En uit studies is gebleken dat die gelukkiger zijn. Hoe dat komt? Door te kijken naar de evolutie van hun competenties, goesting, drive.
Dat is toch pure logica en gezond boerenverstand. Op je 50/55 heb je een héle rugzak vol aan ervaringen, competenties, skills. Je bent niet meer dezelfde als op je 28. En WIL je dan 24/7 nog diezelfde job doen? Neen toch.
Ook binnen bedrijven moet er dringend een nieuw HR-beleid komen voor oudere werkgevers. In meeste Belgische bedrijven loop je met schrik rond eens je 50 bent. Loslopend wild ben je.
Ik ga helemaal akkoord. Ik herinner me nog dat ik bij mijn aanwerving bij een bedrijf – ik was 45 – vroeg of er een beleid was naar 50/55-plussers toe. ‘Oh ja, vanaf 55 kan je met brugpensioen.‘ <slik>. Hoe is het mogelijk dat een groot en middelgroot bedrijf zijn eigen kapitaal aan werkkracht, wijsheid, levenservaring, historiek, kennis, kunde zomaar weggooit? Dat er zo weinig wordt gedààn. Natuurlijk vraagt dit een serieuze inspanning aan bedrijven die laatste jaren vaak gedwongen door de economische crisis in een overlevingsmodus terecht kwamen.
Daarover ging het met de minister.
Er is nog werk aan werk. Om Fons Leroy van de VDAB te citeren. In ieder geval is het best oké dat er wat meer ‘druk’ uitgeoefend wordt naar bedrijven toe. Straks of morgen moeten ze ook een goede reden geven waarom ze die ‘oudere’ werkgever niet aanwerven. Na verloop van tijd zal bijvoorbeeld -ikzegmaariets- steeds vaker de reden opduiken dat meneer X of mevrouw Y beetje strategisch inzicht mist. Het is me niet duidelijk welke ‘sanctie’ dan volgt. Hoe kan je een bedrijf ‘straffen’. Meer nog, hoe ga je bedrijven ‘straffen’ die geen beleid willen of kunnen uitwerken voor ‘oudere’ werknemers.
Ik ben natuurlijk absoluut voor dat er éérst wordt gekeken naar je ervaringen, loopbaan, competenties. Trouwens, vanaf mijn 30 jaar heb ik NOOIT mijn leeftijd vermeld op mijn cv. Dat werkte prima. Pas in een afrondende fase vroegen ze naar leeftijd. En dan nog. Dat was bijzaak.
Nu merk ik het tegenovergestelde. Ik word -gelukkig – nog steeds uitgenodigd voor een gesprek. Maar op ’t einde duikt die killing vraag op. Glazen muur. Game over.
Ik ben ook helemaal pro voor een carrière switch. Ik ben enkele keren overgestapt naar retail. (IKEA, Fnac, autodealer). Het is niet omdat je voor boekhouder bent afgestudeerd en daar 10-tallen jaren je brood mee verdient, dat je niet droomt van het verder uitbouwen van je interieur design skills. Of al je etiketten bedenkt voor ooit je zelf gebrouwen limoncello te lanceren. (Ik kèn zo iemand!) Als je maar fluitend naar je job stapt. En niet stiekem hoopt dat een auto je een heel klein beetje omver rijdt. Echt gebeurd met mij!
Het beleid zal veranderen. Er is trouwens geen andere optie. Werken tot je 65 klinkt nu heel negatief, hard, raar en vooral heel vermoeiend. Maar wie dicteert dat we net zo hard en 24/7 moeten travakken als op ons 28ste? Wie zo denkt, werkgever én werknemer, zit fout. Met een beetje open mind, creativiteit van werkgever én werknemer zijn er tal van opties die wél haalbaar en doenbaar zijn zonder dat we collectief op burn-outs botsen.
Ik weet niet of ik blijer word door élke dag voor de rest van mijn leven naar mijn tuin/straat te staren met een nespresso kopje koffie in de hand, in de tuin te werken (ik hààt tuinieren), (klein)kinderen opvangen, boeken lezen, cocktails drinken, boodschappen doen, gebakjes eten, terrasjes doen …. pfff, dààr word ik pas moe van. Behalve dan van dat laatste. Terrasjes doen én naar mensen loeren raak ik nooit moe. Haha.
Tenslotte heb ik om zijn support gevraagd voor een ludieke mailingactie naar ceo’s die ik wil ondernemen. Hij gaat de 2 grote werkgeverskoepels VOKA, UNIZO betrekken. Alsook Jan Denys van Randstad/Galilei (daar volg ik outplacement) erover aanspreken. Ik heb Galilei al gecontacteerd (tiens, dat zijn allemaal mannen realiseer ik me nu). Maar ik denk dat een pushke van een minister extra kan helpen. Netwerking op hoog niveau heet dat dan.
Nog een foto. Tot aan de lift stapte Philippe Muyters mee.
En daar wordt een mens ongelooflijk goed gezind van.
Lees zeker:
Werk Werkgelegenheid op philippemuyters.be
Philippe Muyters’ beleidsnota over werk
Wifty @ Fons Leroy ceo van de VDAB
Wil jij een CEO/bedrijf op onze mailinglijst? Laat het ons hieronder via de reacties weten.
0 Comments