Uit! Gisteren de laatste bladzijden gelezen op een terrasje. Net voor de plensbui. Charly van Patrick De Bruyn. De auteur is winnaar van de Hercule Poirotprijs. Op de achterflap lees ik tal van superlatieven.
‘Betonsterke Thriller’ – Knack
‘Wurgende spanning’ – De Morgen
‘ Meesterwerk!’ – Dag Allemaal
‘Zenuwslopend.’.. – Het Nieuwsblad
Wow, dat belooft. Charly is een fijne pageturner. De ideale vakantielectuur. Verstand op nul en lezen. Maar als je me vraagt of dit boek op mijn exclusieve stapel ligt van bij te houden boeken, dan zeg ik neen. Het is niet het boek dat nog uren of dagen blijft nazinderen. Zoals bij ‘Het Diner’ van Herman Koch. Of na ‘Voor ik ga slapen’ van SJ Watson (het moet je maar overkomen!). Wat mij betreft is dit niet de meest ijzersterke thriller die ik in mijn pollen heb gekregen.
Ik ben rotverwend wat thrillers en detectives betreft. Vanaf mijn 13 jaar was het prijs. Raakte ik in no time verslaafd. Ik leerde het boekgenre kennen dankzij de paperbacks van de mistress van detectives/thrillers: Agatha Christie! Ik jatte de boeken uit het boekenrek van mijn moeder en las … O-V-E-R-A-L! Op het wc en dan verstopte ik het boekje achter de boiler. Tijdens middagpauze (ik lunchte thuis en dan ging het van raprap eten en hup naar mijn kamer en lezen tot 5 minuten voor de bel ging op school. Ik woonde 2 minuten ver. Een luxekind. Ik zeg het. ’s Nachts met nachtlampje (lampenkap en al) onder de lakens.
Er waren periodes dat we met de hele familie aan zee waren en ik de voorkeur gaf om te lezen op mijn kamertje dan meegaan op het strand. Naar het strand gaan (gewoon de dijk oversteken hé!) zag ik als tijdverlies. Puberstreken! 80% lieten ze me doen. Gelukkig. Maar die andere 20% moest ik uitzweten. Dan haalden ze met dwang uit mijn kamer. Mokken! Omdat ik per se dat 9 de boek van weetikwelke schrijver wilde lezen. Ik las graag in series. Ik kon natuurlijk ook lezen op het strand. Maar ik.dééd.dat.niet.graag. punt. Nu doe ik niet liever. Zalig en lekker lui op een ligzetel onder een parasol en huppekee, wég van de wereld.
Mijn ouders haalden op een dag de sleutel uit het slot van mijn kamer thuis zodat ze onverwacht konden binnenvallen en me betrappen. Slim van hen. Maar ik was nog slimmer! Ik legde het boek op mijn knieën. Kwam mama plotsklaps binnen dan trok ik mijn knieën tot tegen het tafelblad van mijn bureau en schoof ik met met mijn ene knie het boek in de opening tussen blad en ladeblok. Zij hebben nooit geweten dat daar een opening zat. Haha.
Ik las liever dan studeren! Na de Agatha Christie’s volgden de Sjöwall-Wahlöö’s. En dan de Stephen Kings. Brrrr. Vaak het licht niet durven uitknippen. En dan de Nicci French boeken. Hoe heerlijk om pas op de laatste pagina’s die hele complexe puzzel in elkaar te zien vallen. Om maar te zeggen hoe sterk de liefde voor het genre brandt. Je mag me gerust op bladzijde 1 de dader verklappen. Zoals bij Columbo. Maar dan wil/eis ik het plezier op om mee te kunnen denken naar de oplossing toe.
En precies op dat vlak ben ik in Charly een beetje op mijn honger blijven zitten.
Charly gaat over een introvert meisje dat op een dag Allison leert kennen op de faculteit psychologie. Ik heb ietsje té snel het frame door. Ik heb té snel het scenario door. Ik vind het grappig dat er enkele keren naar de Flair wordt verwezen. Our first love.
Bon, eerlijk is eerlijk: het is het ideale boek om in je handtas te stoppen en op een zonovergoten terrasje te smullen.
Charly krijgt daarom een ferme oké.
0 Comments