Het gebeurde enkele dagen geleden tijdens het telefoneren met Hélène. Ergens diep in mijn keel borrelden de eerste signalen op: de slappe lach. Graad 1.

Enkele uren later gebeurde het dan voluit: de slappe lach graad 4. Met tranen, pijn in de kaken en al. Full option.  En dit als reactie op het overlopen van de planning van de volgende maanden, bij het bekijken van de volgestouwde auto met props nodig om de locatie aan te kleden, bij het horen van de todo’s to come…. Lachen. Tranen. Hikken.

Lachen. Het ligt dichtbij huilen. Geef mij dan maar lachen.

Lachen werkt bevrijdend. Het doet deugd. Het zet de zaken ook terug in het juiste perspectief.

Opvallend
Steeds meer 50-plussers drukken hun bezorgdheid uit dat er nauwelijks tijd overschiet om op een deftige manier de STOP-knop in te drukken. De combinatie van privé en professioneel staat onder druk. Gek toch? Leggen WIJ die lat zo hoog of WORDT de lat zo hoog gelegd OMDAT we het allemaal aan kunnen?

Wat mij betreft: januari 2016 is nog maar net bezig of ik struikel over een berg todo’s.

#job

planningen
sjouwen
meetings (verdubbeling van het aantal meetings!)
Voor alle duidelijkheid: ik ben nog steeds blij en content dat ik anderhalf jaar geleden een fantastische job heb gevonden. Dat het onelegant wegparkeren in mijn vorige job aan een heerlijke fade-out bezig is.

Ik heb een job gevonden dankzij networking en de open mind van de werkgever om het te proberen met die ‘ouwe tante‘. Ik beklaag Wifties en Mifties die eerst door de keuring van piepjonge HR-mensen moeten die weliswaar perfect een cv kunnen ‘lezen’ maar nog te weinig levenservaring hebben om een cv te kunnen screenen op competenties en talenten. Gil hard beste lezer, als zo’n jong meisje of jongen voor je komt zitten en het ‘gesprek’ begint met ‘… laten we je cv eens overlopen, van bij het begin.‘ OMG! Dat begin dateert van ergens in de vorige eeuw, voor zij of hij kon lopen! <zucht>

Seniors zien voorbij de cv en ZIEN een hands-on persoonlijkheid die zonder enig probleem kan losgelaten worden binnen het bestaande team, klant en takenpakket. Een matuur iemand die weet wanneer ze niets moet zeggen en zich niet (meer) verliest in details of -godbetert- achterhoede gevechten.

De Wereld (van de Rekeningen) Draait door, ten huize van Lemmens.

#hotelmama

Mijn dochters, twee jonge volwassen vrouwen, wonen (terug) thuis en die ‘pakken’ hun ruimtes in.  De oudste werkt. De jongste parasiteert  (lees: studeert ;-))
Begin dit jaar hebben ze me een arm uitgedraaid om ‘… sssegggg mama, dat internet gaat zooooo traag.….’ over te schakelen op Telenet. Ik kreeg hoe langer, hoe meer het gevoel dat ik niet meer ‘bij’ was op het vlak van surfen en klikken en bijbehorende randfenomenen zoals Acht.

Ach, na de aansluiting kreeg ik een INZICHT! Jawel: ik had het inderdaad veel vroeger moeten doen. De rust is wedergekeerd en de kwaaie blikken verdwenen op slag. Elk familielid kijkt rustig zijn eigen tv-programma of film, kan skypen, face-timen en whatsappen met vrienden en vriendinnen die zich overal ter wereld en op 2 km van thuis bevinden.

Soms hoor ik hen kletsen en zeveren. Vooral véél zeveren. Maar dan ben ik jaloers. Wat zou ik gedaan hebben 30 à 40 jaar geleden met skype, FaceTime, whatsApp of … Tinder ;-).

#mijnlievelieveouders

Ik heb ze nog. De twee. Alert, ad rem, stout, lief, slim, sluw. De mind staat op scherp. De botten raken niet meer vooruit. Ze zouden daarover kunnen zagen. Neen. Ze parkeren deze beperkingen en gaan verder met wat ze nog wél hebben en kunnen. Zolang ze nog een parkingplekje hebben bij hun bestemmingen, lukt àlles. Boodschappen doen, vinden ze opperbest. Leve de winkelkarren of rollators in disguise.

Ik ben elke seconde van de dag dankbaar en gelukkig dat ze er nog zijn. MAAR, ik zie ze te weinig. Veel te weinig. Er zou zo’n systeem  van time-cheques moeten bestaan die je -naarmate je ouders ouder worden- kan ‘inruilen’  voor TIJD, om hen te bezoeken, uiteten te nemen, te drinken, te kletsen,…

#was&plas

En tussendoor vlieg je als home-manager door je woning. Opruimen, poetsen, was en plas, rekeningen betalen, naar de bank gaan om ’t een en ’t ander te bevragen, naar de opticien want die ogen willen niet meer mee, met de auto naar de garage want de autokeuring komt eraan, naar de winkel, ….

Arghhh, ik blijf huishoudelijke taken hatelijke dingen vinden.  

#nietkunnenslapen

Nog zoiets wat me laatste tijd opvalt in de gesprekken die ik heb met andere Wifties en Mifties. Als een blok in slaap vallen om dan tegen half 3 of 3 uur klaarwakker te zijn. Of moe je bed instappen en de slaap niet vatten.

#vrienden

Mea culpa. Hier vlieg ik serieus uit de bocht. Ik krijg te vaak naar mijn goesting een evil eye van vrienden en kennissen die me veel te weinig zien. Via deze weg bied ik nogmaals mijn oprechte excuses aan en doe ik voor een zoveelste keer een beroep op jullie begrip. En probeer ik het in 2016 beter te doen. 

#slappelach

Tot slot slappe lach. Bestaat er een beter medicijn om er weer tegenaan te gaan? En jezelf eens steenhard uitlachen helpt ook.

 

Smile, Lach & Reset!

 

ann@wifty.be