“Oooh” zegt mijn mama aan de telefoon “Ik heb zo’n lief briefje van Dolores gekregen!”
Dolores (10) is haar kleindochter.
En ze begint te huilen.
“Mama? Waarom huil je? Dat is toch megaschattig! Ben je ontroerd?” vraag ik.
En ze huilt nog harder.
“Ik moet je iets vertellen” snikt ze. “Ik wou het je niet zeggen om je niet ongerust te maken, maar ik ben vorige week in de Ardennen van een marmeren trap gevallen. Ik liep op mijn blote voeten met mijn schoenen in de hand, de trap was nat en ik ben uitgegleden, met mijn hoofd en mijn nek achterover op de treden. Het was een zware val. Iedereen was in paniek, men dacht dat ik mijn nek gebroken had…”
“MAMA!” roep ik. “Waarom zeg je dat nu pas? En wat heb je? Is alles OK?”
Mama gaat 2 keer per jaar naar de Ardennen, naar de plek waar mijn vader 10 jaar geleden onverwachts gestorven is. Ze verblijft in het hotel waar ze toen samen waren, ze voelt zich dan heel dicht bij hem.
“Ik heb veel geluk gehad” zegt ze. “Ik had dood of verlamd kunnen zijn. Gelukkig was er een dokter in de buurt en kreeg ik goede zorgen. Ik ben vooral blijven bewegen, ik wou niet toegeven aan de pijn en de zwellingen.”
Je moet weten, mijn moeder (78) is een sterke vrouw. Zij is naar alle waarschijnlijkheid in een vat wonderdrank gevallen toen ze klein was, net als Obelix van Asterix. Je kan het pas geloven als je haar ziet, ze loopt over van de positieve energie.
En daar wringt het schoentje. In haar geval nog altijd een schoen met een hoge hak, want platte schoenen zijn voor oude mensen. Vindt zij.
Ze voelt zich onsterfelijk.
Ik ken niemand die zo intens van het leven geniet als zij. Gretig, gulzig met heel veel liefde voor alles en iedereen. Als het aan haar ligt wordt ze 200.
Dus zeg ik haar met een krop in de keel dat ze voorzichtig moet zijn, dat ze misschien toch platte schoenen moet dragen, dat ze niet meer zingend op blote voeten de trap af mag lopen… Maar daar heeft ze geen oren naar, want eigenwijs is ze ook.
Ze is er van aangedaan, het besef dat zo’n zware val ernstige gevolgen kan hebben.
“Ik had dood kunnen zijn” fluistert ze. “Op dezelfde plek waar papa overleden is…”
En het klinkt alsof ze dat een geruststelling vindt.
Sterven op dezelfde plek als haar grote liefde…
helene@wifty.be
2 Comments
Tine
Ontroerend verhaal! Moge deze vitale dame nog lang en intens van het leven genieten!
Toet
Hallo Hélène,
Blij dat ik je mama gisteren heb gezien, sprankelend van levensvreugde zoals altijd. Een prachtige vitale dame. En de kers op de taart, toen jullie ons nog op straat tegen kwamen en zij hilarisch lachend de platte sandaaltjes liet zien die ze zojuist van jou gekregen had.
Je hebt het gebeuren heel mooi ontroerend weergegeven maar we zijn allemaal heel blij dat het goed is afgelopen en zoals jullie beide copy/paste zijn, de humor bleef levendig( ps: met de rolstoel in de wijnbar)
xxx en geniet van elk moment
Toet