Piet Teigeler (ex-hoofdredacteur, ex-barman, ex-beatnik, ex-content producer) kan onmogelijk weerstaan aan opdrachten die gegarandeerd geen geld opbrengen. Als auteur van  zeventien misdaadromans, kon hij al wennen aan een uurloon van 0,01 euro en nu bereikt hij dus zijn financiële zenit met een sporadische bijdrage aan wifty.be. Vanuit Spanje waar de zon, voorlopig nog, gratis opgaat.

MULTITASKING

Een kruik water op je hoofd, onderwijl je kind de borst geven en ook nog je ezeltje in het juiste spoor mennen. In de derde wereld is het dagelijkse kost. Bij ons vertaalt zich dat in  appels kiezen en in een zakje doen, terwijl een jengelende baby zoet wordt gehouden en er een mobiel gesprek wordt gevoerd, via zo’n bluetooth-ding dat in je oor steekt. Multitasking. Als je een vrouw bent, kun  je dat.

Wij, mannen, hebben het daar iets moeilijker mee. Zelfs twee dingen tegelijk doen, dat is voor velen van ons te moeilijk. Het rond punt afrijden en tegelijk je richtingaanwijzer aanklikken? Niet te doen! Een telefoongesprek aannemen en niet stokstijf blijven staan, midden in de smalle gang van de supermarkt? Onmogelijk!

Ikzelf bleek een opstopping te veroorzaken in het supermarktverkeer, toen ik vanochtend die mevrouw stond te bewonderen wier handen onverstoorbaar appels kozen, terwijl haar voet de draagmand van haar kindje op en neer deed wippen en haar stem kreetjes van verrukking slaakte, aangaande de bloesjes in de solden bij C&A.

Ik verontschuldigde mij en maakte de weg vrij. Ik neem altijd een karretje waar je een euro moet instoppen, omdat ik daar kan op leunen, zodat ik mijn wandelstok in de auto kan laten. Tegenwoordig zijn er echter ook rijdende mandjes en die vereisen geen statiegeld. Er zit een lang handvat aan om die mandkarretjes achter je aan te trekken. En – als je een man bent – om ze dwars tussen de schappen te parkeren, natuurlijk. Sorry, hoor, maar ik lees het etiket op een fles cava, die mand zal even moeten wachten.

Op weg naar huis, liet ik mij rijden. ‘Je hebt je richtingaanwijzer niet gebruikt,’ zei ik. ‘Niet zeuren,’ antwoordde zij.

Goed gevoel gaf mij dat. Wij kunnen het niet. Jullie kunnen het wel, maar je doet het niet. Eigenlijk zijn wij dus toch precies gelijk.

Piet Teigeler