Voor mij is het elke dag Vaderdag. Er gaat geen dag voorbij zonder hem sinds hij ons 10 jaar geleden verliet. Ik zie hem altijd als ik in de spiegel kijk, de lachrimpels die mijn ogen weelderig omringen had hij ook. Kraaienpootjes van het vele lachen, want hij lachte altijd. Zelfs als hij boos was of streng keek stond zijn gezicht op lachen. Hij kon zijn groot, empathisch warm hart niet verbergen.

Telkens als ik aan hem denk verschijnen mijn kraaienpootjes in volle glorie ondersteund door een grote glimlach. Ik ben hem oneindig dankbaar voor zoveel mooie herinneringen.

Gisteren werd ik verrast door een heel ander gevoel. Ik zat te lunchen op een zonnig terras en mijn oog viel op een vrouw – ik schatte haar 60 jaar – die haar oude vader recht hielp uit zijn stoel. Heel traag want de oude man had moeite om zich staande te houden. Ik hoorde de vrouw zeggen: “Hier is je stok vader” en hij pakte zijn stok én haar arm beet en samen slenterden ze de zeedijk op. De oude vader met een dankbare glimlach op zijn gezicht.

En daar rolden de tranen vanonder mijn zwarte zonnebril regelrecht in mijn decolleté. Het gevoel dat ik nooit met mijn oude vader aan mijn arm zou rondlopen pakte me enorm. Hij was 69 jaar en in volle glorie toen hij onverwachts stierf. 

Tot dan was hij het die er altijd was voor mij – hij was Superdad, onsterfelijk toch? En tijdens onze vele wandelingen hing ik altijd aan ZIJN arm.  

Oooooh wat had ik zo verdomd graag hetzelfde voor hem willen doen.
Op zijn oude dag, aan mijn arm, zijn steun en toeverlaat zijn…
Tijdens een helikoptervlucht had ik zijn arm én zijn hand vast. Met hem aan mijn zijde voelde ik me altijd en overal veilig.

Tijdens een helikoptervlucht had ik zijn arm én zijn hand vast. Met hem aan mijn zijde voelde ik me altijd en overal veilig.

helene@wifty.be