Schermafdruk 2014-09-09 16.15.20Er zijn dagen dat er zo-mega-veel op je afkomt en met zo’n snelheid dat je naar adem moet happen. Ik heb geleerd om me hiervoor af te schermen.  Iedereen heeft collega’s die druk gesticulerend naast je bureau staan met vragen en eisen waarop ze onmiddellijk feedback verwachten. Nu Nu Nu.

Daarbovenop komt een bijna ontplofte mailbox veroorzaakt door een lawine aan mails waarop meteen opvolging wordt verwacht. Nu Nu Nu.

En tussendoor zie je sms’jes van je kinderen die ook meteen een antwoordje verwachten. Nu Nu Nu.

” Iedereen verwacht meteen een reactie op hun actie. Nu. Nu Nu. “

Of vrienden (m/v) die je bellen.  Hart of vuilnisbakje uitkiepen. Of je moeder die vraagt of ze mag bevestigen voor dat familiefeest. Of je ex-man die iets wil weten over de kinderen. Of een ex-lover die je al een tijd niet hebt gezien maar die je zeker nog eens wil horen. En… en… en… Nu Nu Nu. Herkenbaar toch?

” WINDOWWWWWWWWWWWWWS “

Collega’s en vrienden kennen dit trucje. De eerste keer dat ik dat deed, kreeg ik meewarige blikken. Maar ik merk dat het gretig wordt opgepikt.

Ach ja. We zijn krakken in het aandikken van problemen. En in het uitvergroten van ‘dwingende’ vragen. Ik besef heel goed dat we in het NU-tijdperk leven. Maar daarom hoef ik dit niet steeds te accepteren. Doorheen de jaren heb ik geleerd om meer zen te reageren.

De truc van WINDOWS. Voor alle duidelijkheid: ik heb het niet over het operating systeem van Microsoft. Het is mijn manier om me af te schermen tegen problemen, drukte, gejaag die hoofdzakelijk van anderen komen.

Ooit zag ik het een collega doen. Zo simpel als wat.

” Zodra je dreigt te verzuipen in teveel informatie en drukte, trek je met je handen van onder naar boven een denkbeeldige muur op. Aan weerszijden van je gezicht.  En je zegt ‘WINDOWS’!  Yep, luidop! “

Je geeft op een grappige manier een hoorbaar signaal aan té drukke collega (‘s). De eerste keer dat ik dat deed, lachten ze wat groen. Niks vanaan trekken. Het went snel. En ze vergeven je dat ;-).

En dat zo’n trucje een beetje kan helpen, bewijst het volgende mailtje van C. in mijn mailbox.

” Vanmorgen naar mijn huisarts geweest. Ik ben thuis tot einde maand.
Psychische decompensatie.

Hoe het allemaal juist in mekaar zit zal ik je nog wel vertellen.
Maar het heeft te maken met het feit dat alles wat we al die jaren opgebouwd hebben in de afdeling, kapot gaat.”

Zulke mailtjes verontrusten me. Ze is zeker niet de enige Wifty die dreigt onderuit te gaan door workload, gebrek aan waardering en respect. En vaak gebeuren die zaken door een wissel aan de top. Nieuwe bezems vegen het hardst.

” Jaren lang heb je het beste van jezelf gegeven met zo’n passie en betrokkenheid. En plotsklaps voel je dan dat je op een zijlijn staat geparkeerd. “

Zulke verhalen zijn te opvallend om nog van een uitzondering te spreken.  Absoluut een geval van mismanagement van 50/55-ers. (Ik neem het zeker mee in het ’50/55+ Werk dossier’).

Nu kunnen we hier niet veel aan doen. Maar je kan om te beginnen met dit WINDOWS-trucje de zaken wat meer van je afschermen en/of van je af laten glijden.

En dé raad die ik iedereen probeer mee te geven: val zeker niet (meer) samen met de job. Passie en betrokkenheid: Yes. Maar het kan niet zo zijn dat je niets meer bent of betekent zonder job. No way!

Heb jij ook zo’n afweertrucje? Laat het hier weten. We kunnen er altijd iets uit leren.