Leo (55): “12 jaar geleden zag ik voor het laatst mijn kinderen. Ik schrijf brieven die in een doos worden bewaard bij mijn broer, hun oom. Ooit hoop ik dat een deurtje terug opengaat.”
Leo’s verhaal geloof je amper. De rillingen gaan op-en-neer langs mijn ruggengraat. De stiltes zijn pijnlijk. Te dikwijls hoor ik …
